________________
અંધકાર પાછળ :
મમતા રાખવા છતાં ય સ્વામીના વદન પર ગઈ કાલનાં હાસ્ય ઉભરાતાં નહિ.
વહેલી સવારે વિનેદ “બાપુજી! બાપુજી!” કહીને બૂમ પાડે. અરુણ ઉષાને દૂર હડસેલી શામાંથી બહાર આવે અને વિનોદ સાથે ગમ્મત કરે. ઑફિસે જાય ત્યાંસુધી અરુણ કેઈની સાથે ન હસી શકે. વિનોદ સાથે જ હશે. ઑફિસેથી સાંજના આવે ત્યારે વિદ દરવાજા પાસે રાહ જોતો જ ઊભે હાય. અરુણે એને એકદમ તેડી લ્ય. વિનોદ અરુણને દાદાને બદલે બાપુજી કહેતે.
આ નિહાળીને નિર્મળા અને સુરેશ હસી પડતાં. ઉષાના અંતરમાં મૂંઝવણ થતી. એના હૃદયમાં વારે વારે પ્રશ્ન થતો કે: “મને શા માટે ભગવાને બાળક ન આપ્યું ?”
ઉષા સંસ્કારી હતી. એના હૃદયમાં એ વિચાર પણ આવતો કે: “હું વિનોદને શા માટે ન ચાહી શકું?” પણ કેણ જાણે કયાં વાદળાંઓ દોડી આવતાં કે ઉષા કશો નિર્ણય કરી શકતી નહિ.
એક રાતે ઉષાએ વિનેદને વહાલથી પોતાના ખોળામાં લીધે. વિનોદ નાસી ગયો. અરુણે હસતાં હસતાં કહી નાખ્યું: “આ બાળકના હદયને પણ આપે છે. પહેલે દિવસે તેં વિનોદની કેવી અભ્યર્થના કરી હતી ? હવે એ તારો થાય ખરે કે ?”
અરુણના આ કથન પાછળ કેવા પ્રકારનું આક્રમણ હતું ? અભિમાન અને અપમાનથી ઉષાનું અંતર જળી ઉઠયું. તે કશું બેલી નહિં. એમ ને એમ મનભાવે સ્વામી પાસેથી ચાલી ગઈ. તેણે મનમાં ને મનમાં વિચાર્યું કે: “આ બાળકે મારા જીવનને છેલ્લો આનંદ પણ લૂંટી લીધો.” વિશ્વના દરવાજે આજે પોતે
