________________
૧૪૬
કર્મવાદનાં રહસ્યો રાજ્ય પણ તેને રંજાડે છે. ધર્મ-સદાચાર અને નીતિથી રહેનારને ત્યાં ખાવાના સાંસા પડતા હોય છે. વળી લોકો પણ તેનો અનાદર કરે છે.'
તેવામાં ગામની ભાગોળે આવેલા એક અવાવરુ મંદિરમાં એક બાવાજી ધૂણી ધખાવીને બેઠા હતા. તે કોઈની સાથે ઝાઝી વાત કરતા નહિ પણ લોકોમાં તેમના ચમત્કારની વાતો થતી હતી. બીજે દિવસે પેલો માણસ બાવાજી પાસે જઈને બેસી રહ્યો. સાંજે અવરજવર બંધ થઈ એટલે તેણે બાવાજી પાસે સરકીને શેઠની અને સદાવ્રતની વાત કરી. છેવટે તેણે નજરે જોયેલો શેઠનો અત્યાચાર કહેતાં પૂછયું, “બાપજી! આ જગતમાં ભગવાન-બગવાન જેવું કંઈ રહ્યું જ નથી. આમ ને આમ ચાલે તો અમારા જેવા જે થોડોકે ધર્મ કરતા હશે તેમનો પણ ધર્મમાંથી વિશ્વાસ ઊઠી જશે.”
બાવાજી ગંભીરતાથી આ માણસની વાત સાંભળી રહ્યા હતા. થોડીક વારમાં તેમણે આંખો મીંચી દીધી અને સમાધિ લગાવી. કેટલાક સમય પછી સમાધિમાંથી બાવાજી બહાર આવ્યા. સામે પડેલા કુંડમાંથી થોડી રાખ કાઢીને તેમણે આ માણસના કપાળમાં લગાડી શકિતપાત કરતાં કહ્યું “બેટા અબ દેખો-કયા દિખતા હૈ?” માણસે થોડીક વારમાં ધ્યાનમાં ઊતરતાં કહ્યું, ‘બાપજી, ઘીથી ભરેલો એક સગર મેં જોયો અને તેને કાંઠે નાનો દીવો ટમ-ટમ થતો બળે છે- જાણે હોલવાઈ જવાની તૈયારીમાં છે.”
બસ, યે બાત હૈ. પુણ્યકા દીપક બુઝનેવાલા હૈ ઓર પાપકા સાગર જલ ઉઠેગા.” બાવાજી બોલ્યા.
થોડાક દિવસ ગયા ત્યાં પેલા કૃપણ શેઠે વળી કોઈને મારીને ભંડકિયામાં સુવર્ણપુરુષને મૂકી દીધો. હવે તો શેઠ ખુશખુશાલ રહેતા હતા. તેમણે સદાવ્રતમાં છૂટે હાથે દાન દેવા માંડ્યાં. હવે તો રાત સુધી સદાવ્રત ખુલ્લું રહેતું હતું અને લાગ આવે ત્યારે કોઈને મારીને સુવર્ણપુરુષ મેળવી લેતા હતા. એક બાજુ શેઠના દાનની ધારાનો પટ વિસ્તરતો ગયો તેથી લોકોમાં તેમની વાહ-વાહ થવા લાગી. બીજી બાજુ