________________
શીતાણીય ૩-૨
૧૧૬ નિષ્કર્મા જીવ જન્મમરણના ચકકરમાંથી મુક્ત થઈ જાય છે. આ સંસારમાં જન્મ-મરણના ભય જાણનાર જ ખરેખર! મુનિ છે, તે મુનિ માના દૃષ્ટા બની, લેકનિશ્રામાં રહેવા છતાં, એકાંત રાગદ્વેષ રહિત સમભાવે જીવન જીવી, કાળની પણ પરવા ન કરતાં વીરતાપૂર્વક મેાક્ષમાગે આગળ વધે છે.
૧૧૭
૪૭
કદાચ માહાયને કારણે સચમમાં અરુચિ કે કટાળા ઉત્પન્ન થાય, અને બાહ્ય પદાર્થો ઉપર રાખ થાય, તેા વિચારવુ... કે-“હું જીત્ર ! તેં ખરેખર ! પૂર્વે ઘણા પાપકાર્યો કર્યા છે,
માટે તેના નાશ કરવા સંયમમાં દૃઢતા રાખ.” સયમમાં લીન થવાથી સાધક સ પાપકર્મોના ક્ષય કરી નાખે છે, ૧૧૮, પરંતુ–સ’સારસુખના અથી' ખરેખર ! બહુ સ’કલ્પવિકલ્પા કરે છે. સમુદ્રને ચાલણીમાં ભરવા જેવા અશકય કાર્ય કરવા માટે પણ, લાભ વશ તે બ્ય કાશિષ કરે છે
અને તે કારણે બીજા જીવાને મારવા, સતાવવા કે તેમની ઉપર અધિકા૨ જમાવવા તે સતત પુરૂષા કરે છે.
૧૧૯, એ રીતે લાભ-માહવશ અનેક કુકર્મો કરી ધન-ઐશ્વર્યાદિ મેળવ્યા પછી, તેનો ત્યાગ કરી સચમપંથે વળ્યાના અનેક દૃષ્ટાંતા છે. માટે, પદાથો ની ક્ષણભંગુરતા સમજીને જ્ઞાની તેનો ત્યાગ કરે, ત્યાગકર્યા પછી બીજીવાર તેનુ' સેવન કરે નહી’. કારણકે–લીધેલું વ્રત પણ ભાંગે,
અને મૃષાવાદના દોષ પણું લાગે.
‘મુનિ ! સ‘સારની પ્રત્યેક વ્યક્તિને જન્મ-મરણની ઉપાધિ વળગેલી છે એ કારણે આ જીવન અસાર છે’
-એવુ' સમજીને સયમમાં સુખપૂર્વક વિચર.
મુનિ પાતે કોઇ પણ જીવની હિંસા કરે નહીં, ખીજા પાસે હિંસા કરાવે નહીં,
તથા હિ'સા કરનારને પ્રોત્સાહિત પણ કરે નહીં.
