________________
ઉપધાનત -
૧૨૧ ૩૦૦. યુદ્ધને મોરચે રહેવા છતાં, અપ્રતિહત રહેનાર હાથીની જેમ, ભગવાન પરીષહની પરવા નહિ કરતાં તેના પારગામી થયા હતા.
તે લાઠદેશમાં ગામડાઓ પણ એટલા બધા ઓછા હતા કેકયારેક સંધ્યા સમય થઈ જવા છતાં કોઈપણ ગામ ન આવવાને
લીધે ભગવાનને જગલમાં વૃક્ષ નીચે રહેવું પડતું હતું, ૩૦૧. નિયત નિવાસ નહિ કરતા હોવાને લીધે-ભોજન લેવા કે રહેવા
માટે વસ્તીમાં આવી રહેલા ભગવાનની પાસે ગામમાં આવતા પહેલાં જ લેકે બહાર આવીને ભગવાનને મારીને કહેતા કે
અહીંથી બીજે ચાલ્યા જા. ૩૦૨. તે લોકે ભગવાનને લાકડી-મુદ્દી-ભાલાનો અણુ-માટીનું ઢેકું
અથવા ઘડાની ઠીકરીથી મારતા હતા તથા મારી-મારીને ઘણું
અનાડી લકે કુતૂહલવશ બહુ કોલાહલ કરતા હતા. ૩૦૩. કેઈક વાર તેઓ ભગવાનને શરીરમાંથી માંસ કાપી લેતા હતા, કેઈકવાર શરીર ઉપર આક્રમણ કરીને ઘણી જાતના કબ્દો આપતા હતા.
અથવા ધૂળ ઉછાળતા હતા. ૩૦૪ ક્યારેક ભગવાનને ઊંચે ઉછાળીને પછાડતા હતા.
અથવા આસન ઉપરથી નીચે પાડી નાખતા હતા. છતાં શરીર ઉપરની મમતા છેડીને, કોઈપણ પ્રકારને બદલે લેવાની
ઈચ્છા રાખ્યા સિવાય ભગવાન તે બધા કષ્ટો સહન કરતા હતા. ૩૦૫. યુદ્ધને મારચે રહેવા છતાં અપ્રતિહત રહેનાર સુભટની જેમ, • ' કઠેર પરીષહ સહન કરવા છતાં નિશ્ચલ રહીને ભગવાન મહાવીર
સંયમમાર્ગમાં વિચરતા હતા. ૩૦૬. સર્વજ્ઞ ભગવાન શ્રી મહાવીર સ્વામીએ કોઈપણ પ્રકારના બદલાની
આશા રાખ્યા સિવાય ફક્ત કર્મક્ષયનિમિતે આ આચારેનું પાલન કર્યું હતું.
અન્ય મુમુક્ષુઓ પણ આવું જ આચરણ કરે છે. હે જ બુ! એ પ્રમાણે સર્વજ્ઞ ભગવાન શ્રી મહાવીર સ્વામી પાસેથી સાંભળેલું આ હું તને કહું છું,
