________________
૨૩. સમિતિ-ગુપ્તિથી યુક્ત શ્રમણ ભગવાન મહાવીર સ્વામી ઘાસને
તીક્ષ્ણ સ્પર્શ, ભયંકર ઠંડી કે ગરમી તથા ડાંસ-મચ્છરના ડંખ આદિ વિવિધ પરીષહને હંમેશાં સમભાવપૂર્વક સહન કરતા હતા.
૨૯૪. દુગમ લાઠદેશના વજીભૂમિ તથા શુભ્રભૂમિ નામના બેય પ્રદેશમાં
ભગવાન વિચર્યા હતા, કે જ્યાં તેમને રહેવાના અને બેસવા ઉઠ
વાના સ્થાને વિષમ પ્રકારના મળતા. ૨૯૫. ભગવાનને આ રીતે લાઢદેશમાં ઘણું કષ્ટ સહન કરવા પડયા
ઘણું લકે ભગવાનને મારતા, ત્યાં કૂતરાઓ પણ ભસી ભસીને કરડવા માટે સામે આવતા અને ક્યારેક કરડતા પણ હતા.
ત્યાં આહાર પણ લૂખો-સૂકો અને અપૂરત મળતું હતું. ૨૯૬. આવા ભસતા અને કરડવા આવતા કૂતરાઓને ભાગ્યે જ કોઈક
રેકતું, ઘણું તે છુ-છુ કરીને તે કુતરાને કરડવા માટે પ્રેરણા
કરતા અને તે કૂતરાઓ ભગવાનને કરડે તે કુતૂહલ જેવા ઉત્સુક રહેતા. ૨૭. આવા સ્વભાવવાળા અનાર્ય લેકની આવી વસતીમાં
ભગવાન કર્મ નિજર માટે અનેકવાર વિચર્યા હતા. અહીંના મેટા ભાગના લોક લુખ--તુચ્છ તથા તામસી
ખોરાક ખાતા હતા.
બૌદ્ધાદિ સાધુએ તે હાથમાં લાકડી રાખીને જ અહીં વિચરતા હતા. ૨૯૮-૯ છતાં કૂતરાએ તેમની પાછળ પણ પડતા અને કરડતા.
આ રીતે–આ લાઢ પ્રદેશ મુનિએ માટે અતિવિકટ હતું, છતાં ભગવાન તે પરિસ્થિતિમાં રહી, દેહભાન ભૂલી, દુષ્ટ મનવૃત્તિથી દૂર રહી, પ્રત્યેક પ્રાણ પ્રત્યે પ્રેમ કેળવીને ત્યાં વિચર્યા. વળી, અનેક પ્રકારના સંકટ અને અનાર્ય લેકેના કડવાં વચનને સમભાવે તથા પ્રસન્નચિત્તે સહન કર્યા.
