________________
પ્રથમ ઉ૯લાસ :
: ૨૯
નિપટ અત્યંત, લા. તે નિસુણું મન માહરે, મળ પ્રસન થયે અતિ સંત. લા. ૫ એ બે મુનિવરમેં તુમે, મેભાંખે કરીય પસાય; લા અધિક ગુણ કરી કુણ હશે, માત્ર તે દાખે સુખદાય. લાટ ૬ તવ તે રૂષિ બોલ્યો તિહાં. મ. મનમેં મચ્છર આણ, લા. સ્વ પ્રસંશા પર નિંદતા, મ૦ કરતે બેલે વાણ. લા૭ પ્રથમ તે મુનિ જન રંજવા, મ૦ માયાકારક જે૨; લા ધુ પરે ફિર ફિરે, મ ન કરે મુખથી સેર. લા. ૮ શુદ્ધ અશુદ્ધ ગષણ, મ0 પર વચનને હેત; લા૦ બગલાપરે પગલાં ભરે, મ પણ નહી ધર્મ સંકેત. લા. ૯ બીજે જે આવ્યું હતું, મળ સાધુને વેશે અત્ર; લાટ પટુ ચાટુક વચને કરી, મ, વશ્ય કરે જન સર્વત્ર લા. ૧૦ થતા માયાવીયા માણસો, કેમ પતી જણ જાય; મેરપીંછ મધુર લવે, સાપ સપુંછા ખાય. ૧ | ભાવાર્થ :- જે માયા કપટી માણસે છે, તેની શી રીતે પરતી જ પડે? કેમ કે, પીંછાવાલે મેર મીઠું બેલે છે, પરંતુ પુંછડા સહિત સાપને ખાય જાય છે. ૧
દંભરહિત અમે અતિ ભલા; મવ શ્રેષ્ટાચારી સાધ; લા સત્ય વાકય બેલું સહી, મ૦ વિચરૂં તિમ નિરબાધ લા૦ ૧૧ યથાલબ્ધ વહેરૂં સદા; મ0 પરિમીત અન ને પાન; લા તું અમ સરિખા શુધ સાધુને, મ દેજે સદા બહુમાન, લા. ૧૨ અમે પણ પૂર્વે એહવી, મe વિરચી માયા જાલ; લા૦ જનરંજન કીધા ઘણુ, મ હવે
