________________
આ સાંભળતા જ હિમાંશુવિજયજી, હેમતવિજયજી, ભાનવિજયજી, ચન્દ્રશેખરવિજયજી આદિ પ્રખર શિષ્યોએ વિરોધ કર્યો. સહુ એકી અવાજે કહેવા લાગ્યા “મહારાજજી ! આપ એક ઠેકાણે રહો તો આપની આ વાડી લીલી શું રહેશે ?” પાણી ફરતું રહે તો ઝાડો ફળ આપતા રહેશે. આપ તો સકલ શ્રમણ સંઘના સંવર્ધક જલ છો અમારી હરિયાળી સંયમછાયા આપની જ દેન છે. માટે કૃપાલુ ! જો આપ માણસો દ્વારા ઉપાડાતી ડોળીમાં વિહાર કરવા સંમત ન હો તો અમે સહુ આપને સ્ટ્રેચરમાં વિહાર કરાવશું.” પોતાના પ્રખર શિષ્યોનું આવું શ્રેષ્ઠ સમર્પણ નિહાળી મહારાજજી ભાવ વિભોર બની જાય છે. છતાં ખેદ પૂર્વક કહે છે, “સંયમીઓ પાસે સંયમ શિથિલ આ દેહ મારાથી ન ઉપડાવાય'. મહારાજજી કહે છે “તમે તો મહાત્માઓ છો. જિનશાસનના તમે જવાહરો છો, તમારા સંયમ કે સ્વાધ્યાય અલિત થાય તે મારાથી ન કરાય. ગુરુ-શિષ્યો વચ્ચે શરૂ થયેલી આ રકઝકના અંતે વિજય, શિષ્ય ભક્તિનો થાય છે. દરેક શિષ્ય દિપક છે તો ગુરુ ફાનસ છે. આ એવા ઉત્તમશિષ્યો છે કે “જેમને ગુસ્ની નિશ્રા જ નહી, ગુનું સાન્નિધ્ય ખપે છે અને હવે શ્રમણ સંઘમાં શરૂ થાય છે અનોખી વિહાર યાત્રા...જંગમતીર્થ સ્વરૂપ શ્રમણો... ૬૦ સાધુઓ એક સાથે વિહાર કરતા, છતાં એક પણ માણસ સાથે રહેતો નહી. આ હતી તે શ્રમણોની ફકીરી. સહુ પોતાની ઉપાધિ સ્વયં ઉઠાવતા. મહારાજજીનું સ્ટ્રેચર ઉપાડનારા ચાર-મહાત્માઓ રહેતા હતા. દર એક કિ.મી. પછી ટુકડી બદલાતી રહેતી. અને અપૂર્વ ઉલ્લાસ સાથે પ્રભાવક સાધુઓ મહારાજજીને વિહાર કરાવતા હતા. સરખી હાઈટના મહાત્માઓની ટૂકડીઓ બનાવવાનું કામ ચન્દ્રશેખરવિજયના શિરે રહેતું. ચન્દ્રશેખરવિજયની સૂચના મુજબ દરેક મહાત્માઓ, મહારાજજીને ઉઠાવતા હતા.
ચન્દ્રશેખરવિજયજીએ બનાવેલી ટૂકડીઓમાં ભાનવિજયજી મહારાજનું નામ ન હોય તો ૫૦ શિષ્યોના ગુરુ મહાસંયમી, શ્રેષ્ઠ પ્રવચનકાર તે મહાત્મા, ચન્દ્રશેખરવિજયને ઠપકો આપતા અને કહેતા “જો ચન્દ્રશેખર ! મારું નામ રદ કર્યું તો ખબરદાર છે. ચન્દ્રશેખર તને ખબર છે?” આ મહારાજજી, પ્રભુ સીમંધરની ઝાંખી છે? વળી તમારા બધા કરતા મારું શરીર હળવું છે. માટે હું બહુ સ્કૂર્તિથી ઉચકીને ચાલીશ અને ભાનવિજયજી મહારાજ કહેતા “આ તો તે મારા ગુરુદેવ છે જેમણે મારા સમગ્ર ભવ ચક્રનો ભાર હળવો કરી નાંખ્યો છે.” અને ભાનવિજયજી જેવા ધુરંધર મહાત્મા, મહારાજજીને વિહારમાં ઉપાડતા હતા.