________________
તીર્થકોની સોસાયટીની કરૂણા...
પૂ. ગુરુદેવશ્રીની સંવેદના એટલી બધી જીવંત હતી કે “સંસારમાં બનતી ઘટનાઓને તેઓ ઘટના તરીકે સ્વીકારવાના બદલે અનુભૂતિના સ્તરે લઈ જતા હતા.
આ અનુભૂતિ તેમના આત્માનું સૌન્દર્ય હતી તો આ જ અનુભૂતિ તેમના આરોગ્ય માટે હાનિકર બનતી હતી. તેઓ દુઃખને સહી શકે તેવા કઠોર હતા. પણ બીજાના દુઃખોને જોઈ શકે તેવા નિષ્ફર ન હતા”
તપોવનના નાનકડા ભૂલકાઓને મેનેજરે એક દિવસ આંબા ઉપર આવેલી કેરી તોડવાની રજા આપી અને બાળકો તો કેરીઓ તોડવા લાગે છે. આ દશ્ય ચન્દ્રશેખર મહારાજ માટે તીવ્ર પીડાનું કારણ બની ગયું.
નાદાન બાળકો જેની મજા લૂંટતા હતા તે મજા ચન્દ્રશેખર મહારાજ માટે સજા બની ગઈ. પત્થરો ડાળીને લાગતા કેરીઓ તૂટીને નીચે પડતી જોઈ ચન્દ્રશેખર મહારાજ રડવા લાગે છે. આ ગુનો બાળકોનો છે પણ સજા સ્વયં સ્વીકારે છે અને તે દિવસ થી ચન્દ્રશેખર મહારાજે કેરીનો ત્યાગ કરી દીધો.
રડતા રડતા મહારાજજીએ કહ્યું “પત્થર ઝાડને વાગતો હતો અને પીડા મને થતી હતી.
રાતના ક્યારેક કુતરા કે બિલાડીનો રૂદનનો અવાજ સાંભળે અને ઉંઘમાંથી બેઠા થઈ જાય ત્યારે તેમનું મન સતત તે રૂદન કરતા બિલાડીમાં જાય શું વેદના હશે તેની ચિંતામાં ફરી ઊંઘી શકતા ન હતા.
૨૦૪
