________________
અંત્તિમ શ્વાસ-અનંત વિશ્વાસ
७४
खंडहेर से पता लगता है, इमारत बुलंद होगी ૮-૮-૨૦૧૧નો દિવસ હતો. વિ.સં. ૨૦૬૭ ગ્રા.સુ.-૧૦ હતી. સહુના મનમાં અણગમાની વાસ આવ્યા કરતી હતી. હાજર શિષ્યોને શ્રા.સુ.૯ સુધી જે નિશ્ચિત્તતા હતી. તે આજની સવારે ન હતી જાણે કે “મૌન સમય પોતાની બાજી ખોલી રહ્યો હોય તેવું સંવેદન થયા કરતું હતું.” કહેવાનું મન થાય છે. કે” આગાહી શબ્દોમાં નહી, વાતાવરણમાં હોય છે.” આજનું વાતાવરણ સવારથી ગમગીન લાગતું હતું. શ્રાવણ સુદ-૧૦ના સવારે પૂ. ગુરુદેવશ્રીએ દર્શન ચૈત્યવંદન આદિ કરી લીધા. નવકારશીનું પચ્ચખાણ પણ પારી લીધું. જિન્દગી ભર જેમનો લગાવ નિર્દોષ ગોચરી માટે જ હતો. તે ગુરુદેવને જિન્દગીના છેલ્લા દિવસે પણ છેલ્લી ગોચરી નિર્દોષ મળી.
સવારની નવકારશી થઈ ગઈ. આંબાવાડી ઉપાશ્રયની રૂમમાં સહશિષ્યો ટોળે વળીને બેઠા છે. નવકારની ધુન ચાલે છે. કારણકે આજ સવારથી પૂ. ગુરુદેવશ્રી સ્વસ્થ ન હતા. જો કે બિમારી દરમ્યાન આવું વારંવાર બનતું હતું. જ્યારે આવી નાજુક સ્થિતિ ઊભી થાય ત્યારે શિષ્યો નવકારની ધૂન ચાલુ કરી દેતા.
પૂ. ગુરુદેવશ્રીને ખુબ પસંદ ત્રણ શબ્દો ખામેમિ સવ્વજીવે), મિચ્છામી (દુક્કડમ્) વંદામિ (નીને વડવીર ) ની ધૂન ચાલતી હતી.
સંથારાં ઉપર સૂતેલા પૂ. ગુરુદેવ ધ્યાનમગ્ન આંખોથી માત્ર શ્રવણમાં તલ્લીન હોય તેવી પ્રતિતી સહુ શિષ્યોને થતી હતી. વાતાવરણ પરમ સમાધિ મય હતું. સહુ ગુરુદેવની સમાધિસ્થ અવસ્થાને નીહાળી રહ્યા હતા. ત્યારે ચાતુર્માસ ચાલુ થયાને લગભગ ર૫ દિવસ પુરા થયા હતા. અમદાવાદમાં કે ગુજરાતમાં હજુ વરસાદના કોઈ વાવડ ન હતા મુખ્યમંત્રીથી માંડી ખેડૂત સુધીના તમામ માનવો ચિંતિત હતા. વરસાદની સહુ ટાંપીને રાહ જોતા હતા. જાણે કે ચન્દ્રશેખર મહારાજના નાદુરસ્ત સ્વાથ્યથી કુદરત પણ નારાજ હતી. છેલ્લા બે મહિનાથી શરીર સાથેનો સંબંધ કેવલ આયુષ્ય કર્મના કારણે જ જોડાયેલો હતો. તેવું સ્પષ્ટ જણાતું હતું. ભોજન આદિ બધું જ અલ્પ હતું. છતાં શ્વાસ ચાલુ હતો.
૧૭૬