________________
વાલિયાને રામ મળ્યા...
એનું નામ રાજુ પાગલ હતું. જૈન નબીરો...અપાર ધન અને સંપૂર્ણ સ્વતંત્રતા મળી હતી. માબાપનો સ્નેહ હતો નહીં. મા-બાપનો સ્નેહ સ્વતંત્રતા જનિત અપરાધોથી દૂર રાખે છે. પણ આ છોકરો ૧૬ જ વર્ષની ઉંમરથી આપખુદ હતો. સોળથી ચાલીસ વર્ષની વચ્ચે તમામ ગુન્હાઓ આચરી લીધા. બધા જ પાપો કરી લીધા. જિંદગી એટલે એશારામ માનનાર રાજુ એક દિવસ એકાએક ચન્દનબાલામાં ગુરુદેવશ્રીના પ્રવચન શ્રવણ માટે આવી ચઢે છે.
રોહીણેય ચોરના કાનમાં અજાણતા પહેલા પ્રભુના શબ્દો રોહીણેયને જગાડનાર એલારામ બને છે. તે ઐતિહાસિક સત્યને અમે અમારી નજરે વાસ્તવિકરૂપે જોયું છે. આ રાજુ પહેલા જ પ્રવચનમાં પશ્ચાત્તાપની આગમાં પોતાના પાપોને ઓગાળવા લાગે છે. ભારે આશ્ચર્ય સાથે તે રાજુ પછી તો દરરોજ શ્રવણ માટે આવતો થયો.
એક એક પ્રવચન રાજુની અંદર ઈજેશનની જેમ ફરવા લાગ્યું. ત્રણ જ દિવસ પછી શરૂ થતા પર્યુષણ પર્વમાં, ગુરુદેવશ્રી સાથે ર૪ કલાક રહેવા મળશે તે એક જ આકર્ષણ માત્રથી ૬૪ પ્રહોરી. પૌષધ કરે છે. અઠ્ઠાઈ કરે છે. યાદ રાખજો આ તે રાજુ છે જે દિન-રાત દારૂના નશામાં ચકચૂર રહેતો હતો. તે જ રાજુ આજે આઠ ઉપવાસ અને ઉકાળેલા પાણી સાથે સાધુ જેવા જીવનને ખુશીથી જીવી રહ્યો છે.
ઘણી વાર એવું લાગે છે કે “સજ્જનતા, કે ધાર્મિકતા. સદ્ગક્ના શબ્દોની અસરકારકતામાં અવરોધ બની જતી હોય છે.” સજ્જનો, ધાર્મિકો બદલાતા નથી માટે મારે દુઃખ સાથે નોંધવું છે. કે “તેઓની સર્જનતા, ધાર્મિકતાના ઓઠા નીચે બગડવા લાગે છે કારણ કે ધાર્મિકોની સજ્જનતા ભાવુકતા ગુમાવી ચૂકી હોય તેવું જોવા મળે છે. શ્રવણ તો જ અસરકારક બને જો ભાવુકતા હોય. સજ્જનતા એટલે લૌકિક શુભ વ્યવહાર, જે ધાર્મિકો પાસે ક્યાં હોય છે. ?
૧૦૬
