________________
સુલયા [ ૬૫ ] પવિત્રતાના રંગથી એ વખતે રંગી નાખ્યા હતા. “ અપુત્રની ગતિ કેમ સંભવે ? એનું શ્રાદ્ધ કેણુ કરે? પુત્ર ન હોય તે પૂર્વજોની પરંપરાનું શું થાય ?” લોકજીભે ઉચ્ચારાતાં આ વાકાએ, જાણે કે લેકને વિચારશૂન્ય બનાવી દીધા હતા. નાગ રથિકના મન ઉપર એની છાયા પડી હતી.
સુલસા પિતાની કેમળ વાણીથી કહેતીઃ “બ્રાદત્ત ચક્રવર્તી જેવાને, આ ભવમાં જ, અંધાપામાંથી એમને પુત્રપરિવાર બચાવી શક નથી તે બીજા લેકમાં પુત્રે માતાપિતાને બચાવે એ શું સંભવિત છે? પુત્રે જ અંદર અંદર એવા લડ્યા કે ધૃતરાષ્ટ્રના કુળનું નખેદ નીકળી ગયું અને રાવણ જેવા પુત્રને લીધે એને આખે વંશ કલંક્તિ બન્યા એ બધું શું આપણે નથી જાણતા ?” રથિક એવી વાતે શાંતિથી સાંભળી લેતે. સલમાને એ કંઈ ખાસ જવાબ આપી શકતા નહિ. બહુ બહુ તે તે એટલું કહેતે કે “ધર્મની ઊડી વાતે હું ન સમજું. ઘરમાં આવ્યા પછી મારું મન ઉદાસ બની જાય છે. ” એ જ વાત બીજા શબ્દમાં મૂકીએ તે નાગ સારથીનું હૈયું હેતભર્યું હતું એ હેત હલવવાને એને પુત્ર-પરિવાર જેવા પાત્રના જરૂર હતી. ઉભરાતે વાત્સલ્યભાવ એ કયાં જઈને ઠલવે? " એવામાં બે સાધુપુરુષે ગેચરી કરતા સુલતાના આંગણામાં આવી ઊભા. સુલસા અતિથિ-સંવિભાગ માનતી. રેજ એ અતિથિની આકાંક્ષા રાખતી.
