________________
[ ૫૬ ]
મહાદેવી
હતું. ભગવાન મહાવીરને નજીકના કે દૂરના, પેાતાના કે પરાયા, મિત્ર કે વેરી જેવા મુદ્દલ ભેદ નહાતા. છતાં સુલસા માત્ર શ્રદ્ધા અને ભદ્રિકતાના મળે મહાવીર પ્રભુના સાવ નિર્વિકાર, પદ્મની પાંદડી જેવા સ્વચ્છ અને સુકામળ હૃદયમાં આસન જમાવી શકી હતી. સુલસાને પેાતાને એની ખબર હશે, પણ અભિમાન નહાતું.
ચંપાપુરીમાં ભગવાન મહાવીર જ્યારે સમેાસર્યાં હતા અને ધર્મોપદેશ સભળાવ્યા પછી જ્યારે અખંડ પરિવ્રાજક સાથે વાર્તાલાપ કરતા હતા ત્યારે અબડ રાજગૃહી તરફ યાત્રા કરવા જવાના છે એમ જાણ્યા પછી પ્રભુને સુલસા શ્રાવિકાનું સહેજ સ્મરણ થઈ આવ્યુ. એમણે પરિવ્રાજકને એટલું જ કહ્યું: “ત્યાં સુલસા શ્રાવિકા રહે છે એને મારા ધમ લાભ પહોંચાડજો.”
મહાવીર જેવા, ચક્રવર્તીને પણ વંદનીય પુરુષના મુખથી ધર્મલાભ પામવા એ સુભાગ્યની પરાકાષ્ઠા જ ગણાય. તેમાં ય વળી ભગવાન પાતે સભારીને એવા આશીર્વાદ માકલે ત્યારે તે એ આશીર્વાદ પામનાર નર કે નારી સ‘સારથી લગભગ તરી ગયા જેટલેા જ અલૌકિક આનંદ અનુભવે. ભ॰ મહાવીરે આ રીતે પેાતે સ`ભારીને કાઇને આશીર્વાદ નથી મેાકળ્યા. સુલસાના સૌભાગ્યની, સાચે જ, કાઇને પણ ઇર્ષા આવ્યા વિના ન રહે.
જે મહાવીર પ્રભુના એક નાના કૃપાકટાક્ષ માટે રાજાધિરાજો અને તપસ્વીએ તલસતા હતા, જેમના મુખેથી એક વાર પણ ધર્મલાભ જેવા આશીષ પામવા
