________________
[૪૨] મહાદેવીએ જ બળીને રાખ થઈ જશે. એ કરતાં આ બજારમાં જ એને વેચી દઉં અને જે કંઈ મળે તે લઈને છૂટ થઈ જઉં એ ઠીક છે.”
આ વિચાર કરીને ઉંટવાળાએ કૌશાંબીની બજાર માં વસુમતિના દેહની હરાજી લાવી.
કૌશાંબીના ધનાવહ શેઠ અચાનક એ રસ્તે નીકળ્યા. એમણે આ વસુમતિને જોઈ અને એમના અંતરમાં વાત્સલ્યનું અમી છલકાયું. શેઠ પતે ઘણું ઘણી રીતે સુખી હતા, પણ એમને એકકે સંતાન ન હતું. વસુમતિને જોતાં જ જાણે કે પૂર્વભવની પુત્રી, જીવનની શૂન્યતા ટાળવા આ ભવે અનાયાસે પિતાને ત્યાં આવી ચડી હોય એ કંઈક અનેરે આહૂલાદ એમણે અનુભવ્યા.
ઉંટવાળાને રાજી કરી ધનાવહ શેઠ વસુમતિને પિતાને ઘેર લઈ ગયા. મૂળા શેઠાણીએ પણ એને વહાલથી સત્કારી. જે ઉંટવાળાને વસુમતિ આગના તણખા જેવી લાગતી હતી તે જ વસુમતિ વાત્સલ્યભાવભર્યા આ શેઠ દંપતીને ચંદન જેવી શીતળ અને મને રમ લાગી. આ ઘરમાં આવ્યા પછી એ ચંદના નામથી ઓળખાવા લાગી. એની સુવાસ, સુકુમારતા કેઈથી છુપી ન રહી.
વસુમતિના યૌવનની એ વસંતઋતુ હતી. એના વિનયશીલ વચને અને વ્યવહારમાં જેટલી આકર્ષકતા હતી તેટલી જ સંયમ અને આત્મશ્રદ્ધાની રંગત ભભકતી. પિતે રાજકુંવરી છે અને આપત્તિના ઝંઝાવાતે જ અહીં લાવી મૂકી છે એ વાત લગભગ તે ભૂલી