________________
[ ૩૦ ]
મહાદેવી
નહેાતી-બહારનું ગમે તેવું
ક્ષાત્ર સંસ્કારની ઊણપ દુઃખ સહન કરવાની એમની તૈયારી હતી. માત્ર પેાતાના સંતાનને ઉની લૂના સ્પર્ધા સરખાપણુ ન થવા જોઇએ. એક રીતે એમનુ હૈયુ વાનુ હતુ તે ખીજી રીતે પુષ્પની પાંખડી કરતાં પણ વધુ સુકેામળ હતુ, ગમે તે સંચાગામાં પણ પુત્ર પેાતાની નજર સામે જ રહેવા જોઇએ એ એમની મુખ્ય મમતા હતી.
એટલે જ જ્યારે મહાવીર પ્રભુના જન્મ થયે અને સૌધમ ઇંદ્ર તથા દિકુમારીએ પ્રભુના જન્માત્સવ મેરુપ ત ઉપર ઉજવવાની ચેાજના કરી ત્યારે સૌ પહેલુ કામ ઇંદ્રે ત્રિશલાદેવીના અંતરને અસ્વાપનિકા નામની નિદ્રાના ગાઢ પડદા નીચે ઢાંકી દેવાનું કર્યું. પુત્રના. જન્મ પછી, ત્રિશલા માતાના સ્નેહસુકુમાર હાથ પહેલવહેલા મહાવીરના માળદેડ ઉપર જ કરવા જોઇએ. માતા પુત્રના દેહ ઉપર હાથ મૂકવા જાય અને ત્યાં પુત્ર જ ન હોય તે ત્રિશલા માતાનુ ધડકતુ હૈયું બીજી પળે જ ન થીજી જાય માતાની અપાર મમતાની કલ્પના કરીને જ ત્રિશલાદેવીની આંખમાં નિદ્રાનુ ગાઢ આંજણ આંજ્યુ એટલુ જ નહિ પણ ભગવંતનું પ્રતિબિંબ પણ માતાના સતાષની ખાતર મૂકયું. તે પછી ભ. મહાવીરને મેરુપ તે લઈ ગયા.
વૈશાલીના યુવાને, એ જમાનામાં, ઘણી ઘણી મરદાનગીની રમતા ખેલતા, વૈશાલીને ક્ષાત્રકુમાર, દુળ કે માયકાંગલા નહાય. વૈશાલીમાં સમૃદ્ધિ
