________________
[ ૨૨] મહાદેવીઓ મળે ત્યારે એ માતા દેવાનંદાને જાપ જપવા મંડી જતી.
માતાને ઘડીએ ઘડીએ યાદ કરતી સુનંદા આશ્રમના મુખ્ય દરવાજા પાસે આવી અને અમો હાથ જ અડાડ્યો એટલામાં આશ્રમના બારણાં ઊઘડી પડ્યાં. કઈ દિવસ આટલો વહેલે આશ્રમને દરવાજો નહેાતે ઉઘડત. “ ખરેખર દેવાનંદા માતાએ જ મને મદદ કરવા આ બારણું પહેલેથી જ ઊઘાડી રાખ્યાં હશે.” સુનંદાના દિલમાં હિંમતનું નાનું ઝરણું ફૂટી નીકળ્યું.
પિતાની પુરાણું એારડી તરફ સુનંદાએ પગલાં માંડ્યાં. અંદર જઈને જુએ છે તે એરડી વાળીચેળીને બરાબર સાફ રાખી મૂકી હતી. પણ એ પછી, વર્ષો પહેલાં તે મૂકેલી વસ્તુઓને જેમની તેમ પડેલી જોઈને સુનંદાના આશ્ચર્યની સીમા જ ન રહી. જરૂર આ બધામાં માતાને જ કઈક દૈવી સંકેત હેવો જોઈએ!
દેવાનંદા માતાની પેલી જૂની છબી પાસે શિર નમાવી સુનંદા કહેવા લાગીઃ “મા! હું આખરે આપની સાન્નિધ્યમાં આવી છું. મારી કસુર માફ કરજે !”
એટલું કહીને સુનંદા માથું ઊંચકે છે એટલામાં તે એ આખી એારડી જાણે કે પ્રકાશના પૂરથી છલકાઈ ગઈ. કોઈકના બે અતિ મુકેમળ હાથ સુનંદાના ખભા પર આવી પડ્યા હોય એમ એને લાગ્યું. એ પ્રકાશના પુજમાંથી પ્રકટેલી કઈ દિવ્ય મૂર્તિ સુનંદાને કહી રહી: “બેટા, મૂંઝાઈશ મા! મેં તારી વતી બધાં આશ્રમનાં કામ કર્યો છે. હવે તું આવી એટલે હું છૂટી થઈ જઉં છું. ચિતા કરીશ મા!” •
