________________
માતા દેવાનંદા [ ૨૧ ] જતાં જતાં ઊંઘતા જયંતને પ્રણામ કર્યા અને જે સમયે દધિમુખ પર્વતના શિખર ઉપરથી નીકળી હતી તે જ સમયે નગરમાંથી પર્વત ઉપર ચડવા ચાલી નીકળી.
કૌટુમ્બિક જીવનને આમ તિલાંજલી આપતાં સુનંદાને કંઈ સંભ નહિ થયો હોય એમ ન કહેવાય. અંતરમાં રાગ ને ત્યાગ વચ્ચે યુદ્ધ જામ્યું હતું, પણ જેણે સર્વ કટેકટીઓને વિષે દેવાનંદા માતાના આદેશને જ નિર્ણયાત્મક માન્ય હોય તેને આખરી નિશ્ચય કરતાં વાર ન લાગે.
જયંત જાગે ત્યારે ઘરેણાં ને ચીઠી વાંચીને સ્તબ્ધ બની ગયા. સુનંદા આમ મધદરિયે મૂકી જશે એવી કલ્પના નહોતી કરી. અને વધુ નવાઇની વાત તે એ હતી કે આટલા દિવસ સાથે વસવા છતાં સુનંદા કયાંથી આવી હતી તે પૂછવાનું જ જયંત ભૂલી ગયા હતા. સુનંદાએ પણ પ્રયત્નપૂર્વક એ વાત છુપાવી રાખી હતી. જયંતે સુનંદાની છેલ્લી ઈચ્છાને માન આપી તેની શોધ કરવાનું માંડી વાળ્યું.
“ આશ્રમ પાસે પહોંચીશ અને દરવાજા ઉધડાવીશ ત્યારે બધી આશ્રમબહેને ટેળે મળીને જ્યારે મને ઘેરી લેશે અને કૌતુકથી પ્રશ્ન ઉપર પ્રશ્ન પૂછશે ત્યારે હું એમને શું જવાબ આપીશ?” આ એક જ મૂંઝવણ સુનંદાના દિલને વ્યથિત કરી રહી હતી. જવું જેટલું સહેલું હતું તેટલું પાછું વળવું કઠણ હતું. ખરી કસેટી હવે જ થવાની હતી. પણ સુનંદાને દેવાનંદા માતાને વિષે પૂરી શ્રદ્ધા હતી. જ્યારે કંઈ જ ઊકેલ ન
