________________
[ ૨૦ ]
મહાવી
એના અંતરનાં બારણાં ખખડાવતા હાય-પાછી આશ્રમમાં ચાલી આવ–એમ પુનઃ પુનઃ કહેતા. હાય એમ એને લાગવા માંડયું બીજાની સલાહને અસ્વીકાર કે અનાદર સુનદા કરી શકે, પરંતુ દેવાનઢા માતાના આદેશ અણુસાંભળ્યો કેમ કરી શકે?
“ સાચે જ મને માતા દેવાન’દા ખેલાવે છે, ઘણા વર્ષ આ માયાજાળમાં લપેટાઇ રહી. હવે મારે અહીંથી છૂટવું જ જોઈએ ! '' સુનદા એક સવારે ઊઠતાંવેત વિચારવા લાગી.
બીજે-ત્રીજે દિવસે એ સાઇ, દેવાના માતાને નાદેશ, વધુ ગંભીર અને હૃદયસ્પર્શી અન્યા. પ્રાતઃકાળ પહેલાં જ સુનંદા જાગી ઊઠી હતી. જયંત અને મળકે હજી નિદ્રાની મીઠી ગેાદમાં પડ્યાં હતાં.
ઘડીકવાર જય ત અને નિર્દોષ શિશુઓની સામે સુન'દાએ મીટ માંડી. છેલ્લુ` અસીપાન કરતી હેાય તેમ ધરાઈ ધરાઈને બાળકેાને નયન ભરીને નીહાળી લીધાં.
એ પછી એકે એક આભૂષણુ ઉતારીને જયતની પથારી પાસે મૂક્યાં. પેાતે જે વસ્ત્ર પહેરીને આશ્રમમાંથી નીકળી હતી તે વજ્ર ફરી પાછું પહેરી લીધુ. જયંતને સ ચીને એક પત્ર પણ લખી નાખ્યા :
‹ જ્યાંથી આવી હતી ત્યાં જ પાછી જઉં છું. ટૅવાનદા માતા મને મેલાવે છે. એમના સાદ સાંભળ્યા પછી કૌટુમ્બિક જીવનના રસ ઊડી ગયા છે. બાળકોને સાચવજો. મારા પ્રત્યે જો સાચે જ મમતા હાય તા મારી શોધ કરવી માંડી વાળો : સુનંદા. ’
"
