________________
માતા વાનદા
[ ૧૩ ]
ભટકે છે, એને ખખર નથી કે જેની પાછળ એ લટકે છે તે વસ્તુ પેાતાની જ પાસે છે. સુનદાએ સાંસારિક વૃત્તિના પાશમાંથી છૂટવા ધર્મકરણીમાં મન પરોવ્યું, પણ અંતરમાંથી ઉદ્ભવેલી વાસનાને એમ નિર્મૂલ ચડી જ કરી શકાય ? પાણી ઉપર પથરાયેલી શેવાળને એ હાથવતી આધી ખસેડીએ ભલે, પણ પાછી એ જ્યાં હતી ત્યાં કરી વળવાની. વૃત્તિઓનું પણ લગભગ એવુ જ હાય છે. એને જેમ જેમ ખસેડવા માગીએ તેમ તેમ તે. વધુ ઉગ્ર બનતી પાસે ને પાસે જ આવતી જાય. સુનંદા જેવી ભેાળી આશ્રમમાળા એ વૃત્તિની સામે કયાં સુધી ઝીક ઝીલી શકે?
દિવસ આખા આશ્રમનાં નાનાવિધ કાર્યોમાં પસાર થઇ જતા. એ વખતે પેલી વૃત્તિ શમી ગઈ એમ લાગતુ, પણ અવકાશ મળતાં` છટકેલી કમાનની જેમ પેલી વાસના આ સુકુમાર બાળાના હૈયા ઉપર આધાત કરી તી. રાત્રિના વખતે જ્યારે તે નિરાંતે ઊંઘવા પ્રયત્ન કરતી, માતા દેવાના અને ત્રિશલાના સ્મરણપૂર્ણાંક નિદ્રાને આહવાન કરતી ત્યારે પણ : શેતાનની જેમ સાંસારિકતાના માહ જાણે કે છાતી ઉપર ચડી બેસતા.
અનુભવ વગરની, ઢારવણી વગરની, માત્ર વાસનાઓને બળજોરીથી દુખાવી દેવામાં જ માનનારી સુના,રાજના આ આંતરવિશ્વવથી થાકી ગઈ. એક દિવસે તે પથારીમાંથી વહેલી ઊઠી, પર્વતના
..
