________________
[[ ૧૪]
મહત્રીઓ
શિખર ઉપરથી ઉતરી, તળટીમાંના શહેર તરફ ચાલી નીકળી. વાસનાથી ધકેલાતી ગભરૂ આશ્રમશાળા, પાણીને પ્રવાહ જેમ નીચે પછડાય તેમ વગર વિચારે ચાલી નીકળી.
નીકળતાં પહેલાં આશ્રમને પિતાને સોંપાયેલે - હિસ્ટબ રીતસર લખી વાળે. કોઠારની કુંચીએ અને હિસાબની પડી પણ માતા દેવાનંદાની છબી પાસે મૂકી દીધાં. જતાં જતાં સુનંદા બેલીઃ “માતા! સંસારના મહારાજાએ આજે મારી ઉપર વિજય વાતાવ્યું છે. મોહરાજા સામે ઘણું મથી, પણ આખરે મારે પરાજ્ય થયેલ છે. હું આપની વિદાય માગું છું. આપ કદાચ નારાજ થશે, પણ મારી કનિષાયતા હું કેવી રીતે વર્ણવું ? મેહને જીતી શકી નહિ એટલે જ આ વસ્તુઓ આપની પાસે ધરી દઉં છું. હું સંસારના વમળમાં ઝુકું છું. હું જ્યાં હોઉં ત્યાં મારું રક્ષણ કરજો.”
આશ્રમથી માંડી તળાટી સુધીને રસ્તે ઘણા વળાંક લે નીને ઉતર હતું તેથી સુનંદાને જરા છુ વાર લાગી અને થાક પણ લાગ્યો. જેમાં આશ્રમની બહાર કઈ દિવસે ભાગ્યે જ પગ મૂક્યો હશે તેને આજને આ ભય અને સાહસથી ભરેલે શ્રમ વધારે - કષ્ટમય લાગે એ સ્વાભાવિક છે. - તક્ષટીની અડે અહ એક નાનું સરેવર હતું અને એમાં કમળ ખૂષ ઊગી નીકળ્યાં હતાં. સૂર્યના
