________________
[૧૨]
મહાવીએ.
પણ સુનંદા સાવધ હતી. તરત જ અંગ ઉપર ચડતા સાપને ઝટકીને નાસી જતી હોય તેમ તેણે 'ઊગતી સાંસારિક વાસનાને ઝટકી નાખી. “અરે! હું તે સાધ્વીજીના મહાવ્રતને અનુસરવા મથનારી આશ્રમમાળા ! મારે વળી કૌટુંબિક જીવનને મેહ કે? સંસારમાં મારું કોણ? આત્મા જ મારે સંગાથી ! આત્માના આનંદમાંથી જ બની શકે એટલું -રસપાન કરવાનું ! હવે આ સ્થળે ઊભું રહેવું ઠીક નથી.”
સાંસારિક વૃત્તિને પરમ શત્રુરૂપ સમજનારી સુનંદા ત્યાંથી એકદમ ચાલી નીકળી. લૂંટારાઓના હાથમાંથી બચવા જેમ આપણે ઘરની દીવાલની અંદર કે ગઢની અંદર ભરાઈ બેસીએ તેમ સુનંદા પિતાની ઓરડીમાં આવી દેવાનંદા માતાની છબી સામે ધ્યાન ધરતી બેસી ગઈ :
માતા દેવાનંદ ! મને બચાવજે! સાંસારિક વૃત્તિને અંકુર અકસ્માત જાગી પડે છે. એ ઊંડા મૂળ નાખે તે પહેલાં મારે ઉધ્ધાર કરજે !
પુત્રી ! નિશ્ચિંત રહેજે, તારું સુકાન મારા હાથમાં જ છે!” એવું જ કંઈક ઉત્તર માતા દેવાનંદા તરફથી મળતું હોય એમ માની સુનંદા ત્યાંથી ઊઠી. એ વખતે એના મેં ઉપર વિજ્યનું આછું હાસ્ય ફરકી ઊઠયું. માતા દેવાનંદાના આશીવાદ પામેલી સુનંદા આશ્રમના કામકાજમાં પરોવાઈ ગઈ.
મૃગને પોતાની નાભિમાં રહેલી કસ્તૂરીની વાસ ઉન્મત્ત બનાવે છે–એ સુવાસને શોધવા અરણ્યમાં
