________________
માતાના
[૧૧]
માત્રથી બચાવનાર, સીધે-સરળ રાહ બતાવનાર અને અણીને વખતે મદદ આપનાર આ માતા દેવાનંદા સિવાય બીજું કંઈ જ નથી.
એક દિવસે પ્રાતઃકાળે સુનંદા ઊંઘમાંથી જાગી. ઊઠી. ઊઠતાંની સાથે જ નિયમ પ્રમાણે એણે માતા દેવાનંદાની છબીને બે હાથ જોડયા. ઘરમાંથી બહાર નીકળી આસપાસ જોયું તે ઉષાના નિર્મળ, શાંત પ્રકાશમાં આખું વિશ્વ સ્નાન કરતું નીહાળ્યું. સૃષ્ટિ તે એની એ જ હતી, પણ જાદુગરના સ્પર્શ માત્રથી વસ્તુ માત્ર બદલાઈ જાય તેમ સુનંદાને આજે સૃષ્ટિની મનહરતામાં જુદી જ આકર્ષકતા હોય એમ લાગ્યું.. રોજ તે સૃષ્ટિલીલા જોઈને પિતાના કામે લાગી જતી. આજે ઉષાના મનહર તેજમાં, દધિમુખ પર્વતની તળેટીમાં આવેલા અમૃતપુરી ગામના એકે એક ખોરડા અને અગાસી ઉપર સુનંદાની દષ્ટિ રમી રહી.
છાપરા અને છત ઉપર રમતી દષ્ટિ ધીમે ધીમે છાપરા અને છતે નીચે વસતા કુટુંબમાં પ્રવેશવા. પ્રયત્ન કરવા લાગી. સુનંદાને થયું, આ છાપરા નીચે અસંખ્ય કુટુંબે એક-બીજાની હૂંફમાં વસતાં હશે. માતા, પિતા, બહેન, બંધુ આદિ પરિવારથી વીટળા-- ચેલા ગૃહસ્થો અને ગૃહિણીઓ કલેલ કરતાં હશે !' સુનંદાને આવી સાંસારિક લાગણું કઈ દિવસ નહતી સ્પશી. આજ સુધી માત્ર વ્રત, તપસ્યા અને આત્મચિંતા કરનારી સુનંદાના દિલમાં જાણે કે કૌટુંબિક ભૂખની લાગણી જનમી. •
