________________
[ ૧૭ ] મહાવીએ હાથરૂપ હતી. દેખાવે પણ એ સૌંદર્ય અને લાવણ્યથી ભરપૂર હતી. અરણ્યમાં પથરાયેલી એકલો કૌમુદી. જેવી હૃદયંગમ લાગે તેવી જ આ આશ્રમમાં સુનંદાની સૌંદર્યકળા સતત છવાયેલી રહેતી.
આશ્રમની બીજી બહેને સાથે એ જ દેરાસર જતી. નિયમ પ્રમાણે વીતરાગ પ્રભુની પૂજા સ્તુતિ કરતી, પરંતુ દેવાનંદ માતા પ્રત્યેને સુનંદાને ભક્તિભાવ કાંઈક અજબ તરેહને હતે. કે જાણે ક્યાંઈ કથી એણે દેવાનંદા માતાની એક છબી મેળવી હતી. આ છબી સુનંદાનું સર્વસ્વ હતું. માતા પિતા કહો કે આત્મજન કહે, દેવી કહે કે અધિષ્ઠાત્રી કહે, પણ આ દેવાનંદા માતાની છબીમાં જ સુનંદાનું બધું સમાઈ જતું. વીતરાગ દેવની સ્તુતિ, પૂજા કરતી, પણ એ લગભગ નિષ્કામભાવે. સુનંદાને અંતર ખેલવાનું આ દુનિયામાં દેવાનંદા માતાની છબી સિવાય બીજું સાધન નહેતું. આનંદ કે શેકના અવસરે આ માતા પાસે પોતાનું હૈયું ઠલવતી. શકના સમયે હતાશ ન થઈ જવાય, આનંદની, પળામાં ઉધ્ધત ન બની જવાય એટલા સારુ તે દેવાનંદા માતા પાસે ભક્તિભાવે મસ્તક નમાવતીહર્ષ, શોક માતાના ચરણમાં નિવેદતી. આપણે ભલે એને છબી, તસબીર કે મૂર્તિ કહીએ, પણ સુનંદે તે દેવાનંદા માતા જીવતા-જાગતા હોય એમ જ માનતી. સવાર-સાંઝ એ દેવીની પાસે પ્રણિપાત કરી પિતાને તકાર્ય સમજતી. એને પૂરે વિશ્વાસ હતું કે દુઃખ
