________________
[ ૨૧૨ ]
મહાદેવીએ
હનું રૂપ ધરી મુક્ત ગગાની જેમ વહી નીકળતી. . વિવિધ રંગના વસ્ત્ર પહેરી, જ્યેાનામાં કુંજ-નિકુંજોમાં હરતાં-ફરતાં, પરસ્પરમાં વિનાદ તથા કૌતુક કરતાં અને વાજીંત્રાના નાદ તેમજ સુરીલા સ’ગીતથી ઉપવનને ભરી શ્વેતાં યુવક-યુવતીઓનાં મર્યાદા બંધને અહીં સરી જતાં. મહારાજા શ્રેણિક અને એમના યુવાન પુત્ર પણ ઘણીવાર પ્રજાના આ ઉત્સવ અને ઉન્માદ જોવા જાતે આવતા અને એમાં અભિમાન અનુભવતા.
આવા એક કૌમુદી ઉત્સવમાં, શ્વેત વસ્ત્રામાં સજ્જ અની, સામાન્ય પ્રજાજનની માફ્ક, જનપ્રવાહની ભીડમાં ધકેલાતા શ્રેણિક અને એમના બુદ્ધિનિધાન પુત્ર-અભયકુમાર વગર પ્રયાસે તણાતા હતા. એટલામાં ફાઈના કામળ અંગના સ્પર્શ થતાં શ્રેણિક મહારાજ, જરા ચમકયા. એમણે પાછું વાળીને જોયુ તે એક યુવતી એમની પાછળ જ આવતી હતી. ભૂલથી મહારાજાના હાથ એ યુવતીની છાતી ઉપર પડ્યો હતા. કેઇનુ એ તરફ લક્ષ નહાતુ. મહારાજાએ તત્કાળ પેાતાના હાથ ખેંચી લીધેા. પણ એટલા ક્ષણ માત્રના સ્પર્શે મહારાજાને ઘેનમાં નાખી દીધા. યુવતીના વદન ઉપર એમણે લજજા કે સકાચના આભાસ સરખા ન જોયા. ઘેાડી વારે એમણે પાછું વાળીને જોયું તે યુવતીની આંખેામાં ચાંચલ્ય અને ક્રીડાનુ તાફાન ઉભરાતુ દેખાયું. મહારાજા મેાહની મૂર્છામાં એના હાથ પકડવા જતા હતા, પણ તરતજ એમને પેાતાનું ગૌરવ યાદ આવ્યું. સહેજ સ્વસ્થ મનવાના પ્રયત્ન કર્યો. એમણે ખીજી જ પળે- પેાતાના
.
