________________
સુજ્યેષ્ઠા ને ચેલણા
[ ૧૮૧ ]
નીકળી ગયે એટલે એક દાસી દેડતી આવીને કહેવા લાગી કેઃ “ આ તપસ્વીઓનાં પગરખાં કેઈક ઉપાડી ગયું. ”
ચેલણાએ ટાઢકથી જવાબ આપે : “ સર્વજ્ઞો પિતાનાં પગરખાં કયાં છે તે ન જાણે એવું બને જ નહિ. સાધારણ માણસ પણ એટલું તે જાણે જ.”
એટલામાં તે શ્રેણિક મહારાજ પિતે સવને મદદ કરવા એ દિશામાં ચાલ્યા, ચેલણું પણ એમની પાછળ પાછળ ગઈ. | સર્વજ્ઞોનાં મેં લેવાઈ ગયાં હતાં. એક તે ઠાંસીઠાંસીને ભર્યું હતું, આશ્રમે પહોંચવાની ઉતાવળ હતી અને બીજી તરફ કેઈએ મશ્કરી કરવા એમના ઉપાન સંતાડી દીધાં હતાં. સર્વજ્ઞો રેષે તે ભરાયા જ હતા. પણ નિષ્ફળ ક્રોધ કરે શું કામને એમ ધારીને મનમાં ને મનમાં જ સમસમીને ઊભા હતા.
એટલામાં ચેલણ રાણીને સ્વર સંભળાઃ પગરખાં તે તમારી પાસે જ છે. સર્વજ્ઞ થઈને એટલું યે નથી જાણતા ?”
વળી પિલા ધૂતોએ ફરી આસપાસ જોયું. કયાંઈ પગરખાં ન દેખાવાથી શ્રેણિકે ચેલણને સહેજ રેષથી કહેવા માંડયું: “કયાં છે? તમને ખબર હોય તે કહી દે. આવા સંતને નાહકના શા સારુ પજ છે?” .. પણ મેં એક વાર તે કહ્યું ને કે “પગરખાં
એમની પાસે જ છે!” છેક પાસે રહેલી ચીજ પણ ન દેખાતી હોય તે પછી એમની સર્વજ્ઞતા શું કામની?