________________
સુચેષ્ઠા ને ચેલણા [ ૧૭ ] હેત તે કેટલી સુખી હતી અભયકુમાર અને શ્રેણિક પિતાના સુખના લૂંટારા જ હોય એમ એને લાગ્યું.
ચેલણું પણ કેટલી સ્વાથ નીવડી? બે પળ વધારે રાહ જોઈ હોત તે એનું શું લૂંટાઈ જાત ? શ્રેણિકના રથમાં બેસવાને એને અધિકાર જ શું હતો ? મારી સાથે આવવાને બંધાએલ એ બહેન મને મૂકીને એકલી જ કાં ચાલી ગઈ? સંસાર સ્વાર્થથી ખરડાયેલ છે જ, પણ ચેલણ આખરે આટલી સ્વાર્થી બની? સમસ્ત વિશ્વ સામે રોષે ભરાયેલી સુચેષ્ઠા ઉન્માદિનીની જેમ આવા તર્ક-વિતર્ક કરતી પિતાના દિવસો વિતાવી રહી.
ઊભરે જ્યારે શ, ઘા જેમ જેમ રુઝાવા લાગે તેમ તેમ તે અંતર્મુખ બની પોતે જ પોતાને જવાબદાર ગણવા લાગીઃ “ચેલણ ઉપર દેખો કરવાને મને શું હકક છે? ભાગ્યમાં જ જે આમ છૂટા પડવાનું લખાયું હતું તે એ ભાગ્યની લિપિ ચેલણ પણ શી રીતે ભૂંસી શકે ? અને શ્રેણિક તે ઉદ્યાનના ખીલતા પુષ્પ ઉપર ગૂંજતો, ઘડીમાં પુષ્પોની રજને સ્પશત તે ઘડીકમાં કયાં કયાંય ઊડી જનાર ભ્રમર ગણાય. એક છબી નિહાળી, તેની પ્રશંસા સાંભળી, ગાંડી ઘેલી બની જનારી હું પોતે જ ઓછી હૈયાફૂટી નહતી?”
પિતાની ભૂલ, બ્રાંતિઓની સમીક્ષા કરતી સુજયેષ્ઠા એક દિવસે સુખના મૂળ સિદ્ધાંત પાસે પહોંચી “શેલણા હોય તે જ મને સુખશાંતિ, આરામ અને આનંદ મળે ? શ્રેણિક મળે તે જ મારે પિતાને ઉલ્લાસ આકાંક્ષા પરિપૂર્ણ બને? ત્યારે હું તે પંચભૂતના
