________________
[ ૧૮ ] મહાદેવીએ બેલીઃ “ના બહેન, મને દાગીના તે જોઈએ જ. હું દેડતી જઈને હમણાં જ લઈ આવું.”
સુષ્ઠાને રેકે તે પહેલાં તે હરણની જેમ દેડતી આઘે નીકળી ગઈ. શ્રેણિક થેડી વાર તે આ બે બહેનેનાં હેત અને હઠને જોઈ રહ્યો. આમાં સુષ્ઠા કણું અને ચેલણા કેણ એ નક્કી થઈ શકે એમ નહતું એકને બદલે બે બહેને કેમ તૈયાર થઈ, છબીવાળી કન્યા કઈ એ પ્રશ્નો એણે પોતાની જાતને પૂછી જોયા પણ જવાબ ન મળ્યો. એક તે આ કન્યાઓ સાથે આ પ્રથમ પરિચય હતે, સુરંગની અંદર પ્રકાશ પણ જે જોઈએ તે પહોંચતું નહતું અને તે ઉપરાંત પકડાઈ જવાને અને બંદિવાન બનવાને ભય માથા ઉપર ઝઝૂમતા હતા.
એક સ્ત્રીની ખાતર પિતે કેટલું ભયંકર જોખમ ખેડયું હતું તેને વિચાર આવતાં અત્યારે શ્રેણિકના અંગે પસીને છૂટ્યો. લિચ્છવીઓને જે જાણ થાય કે વિશાલાને આ જન્મ વેરી પ્રેણિક અહીં ચેરની જેમ આવ્યું છે તે કઈ પણ ઉપાયે તેને પકડીને બંદિવાન બનાવ્યા વિના ન રહે. શ્રેણિક જોખમેથી ભાગ્યે જ ડરતે. પણ અહીં તે અપકીર્તાિ સાથે પાંજરામાં પુરાઈને જિંદગીના છેલ્લા દિવસે કાઢવા પડે એવી બીક હતી. કેઈપણ બુદ્ધિમાન માણસ આવું જોખમ ન ખેડે- અહીં સુધી આવવામાં પોતે નરી મૂઢતા જ બતાવી હતી એવું ભાન થતાં તેને થોડી ધ્રુજારી પણ આવી ગઈ. હવે એ અધીરે બન્યો. બીજી તરફ સુજ્યેષ્ઠાને પદરવ સાંભળવા કાન માંડયા, પણ પદરવને બદલે ચેટકના
