________________
સુચેષ્ઠા ને ચેલણા
[ ૧૬૭ ]
દ્વિધા, કેટલી વ્યથા થઈ હશે? જે ઘરમાં હવે પાછા આવવાને સંભવ જ નથી, જે મહેલને એકે એક પથ્થર જાણે કે પાછળથી ખેંચી રાખતું હતું તેને ત્યાગ કરતાં હૈયાની કેટલી હિંમત–ધીરજની નવી કુમક, એ બે બહેનને બેલાવવી પડી હશે? બીજી તરફ મગધપતિના મહેલના વૈભવ, સ્વયં શ્રેણિકની મેહ-મમતાએ ધીમે ઊપડતા કુમારીઓના પગમાં કેટલી વિજળીની ગતિ પૂરી હશે ?
ભય, ચિંતા, વ્યગ્રતા, ઉલ્લાસની અનેકવિધ અટપટી લાગણી અનુભવતી બહેને સુરંગ પાસે સહીસલામત પહોંચી તે ખરી, પણ ઉતાવળમાં ને ઉતાવળમાં અથવા અસહા મને મંથનનાં મોજાંઓ સામે થવામાં, સુચેષ્ઠા પિતાને દાગીનાને કરંડિયે જ ભૂલી ગઈ. રાતે જાગીને જે આભૂષણે ભેગાં કરી રાખ્યાં હતાં જેમાં સુષ્ઠાને જીવ પરોવાયેલું હતું તે જ કરંડિયે જ રહી ગયે. - “બહેને ચેલણ, મારો પેલો દાગીનાને કરંડિયે રહી ગયો!” દીનતા અને નિરાશાની ઊની વરાળ ઠલવતી હોય તેમ સુખો બેલી. એના મેં ઉપરનું ક્ષણ પહેલાનું તેજ ઊડી ગયું.
દાગીના એ કરતાં સવાયા-દેઢા મળી રહેશે. બાળકની જેમ એ નકામે મેહ જવા દે, રથમાં બેસી જા. અત્યારે બીજે કઈ અવળો વિચાર કરવાને અવકાશ નથી.”
ચલણ પરિસ્થિતિ સમજતી હતી, પણ તે પોતાનું કથન પૂરું કરે તે પહેલાં જ સુચેષ્ઠા અતિ દીનભાવે
