________________
[ ૧૬૬] મહાદેવીએ ઊની વાળા આપણને સ્પર્શી શકશે નહિ. આવા આવા મને રથના ઘેનમાં બન્ને બહેને ચકચૂર હતી. અદશ્યમાં રહેલી ભાગ્યદેવી બે બહેનોના આ અનેરા ઉપર છૂપું છૂપું સ્મિત વેરતી હશે એ કેઈ નહેતું જાણતું. મધુરસથી ભરેલા, હઠને અડકેલા કેણ જાણે આવા કેટલાય કટેરા ભાગ્યદેવીએ નિષ્ફરપણે હેળી નાખ્યા હશે ?
મગધરાજ શ્રેણિક રથ લઈને આવવાના હતા તેની આગલી રાતે એ બે બહેનેએ એક એક પળ કેટલા ભય, કેટલા ઔસૂકયથી ગણી હતી? વસ્ત્રો અને આ ભૂષણોની તારવણું કરતાં સાથે લઈ જવાની વસ્તુઓ બાંધતાં હાસ્ય અને કૃત્રિમ આકોશની કેટલી ઝડીઓ ચેટકના અંતઃપુરના એક છૂપા ખૂણામાં વરસી ગઈ હતી ? ચેલણું કહેતી : “પણ બહેન, આપણે કપડાં, ઘરેણાં કે સુગંધી ચૂર્ણ લેવાની જરૂર જ શી છે? રાજગૃહના મહેલમાં કઈ વાતની ખોટ છે?” સુજયેષ્ઠા કહેતીઃ “ પણ એ ગમે તેમ તેયે પારકી વસ્તુ ગણાય ને? મારી પસંદગીની વસ્તુ તે મારી સાથે જ રહેવી જોઈએ.” સુષ્ઠાના સરળ સ્વભાવને કૌતુક તેમ મુક્ત હાસ્યથી વધાવી લેવા સિવાય ચેલણા પાસે બીજે કઈ ઇલાજ મહેતે.
સવાર થતાં જ સમાચાર આવ્યાઃ “રથ આવી ગયો છે. ઠેઠ સેંયરાના મેં પાસે આવીને ઊભે છે.” ' માતા પિતા અને વડીલેને વિનય કરનારી, એમના થી કંઈ છૂપું ન રાખનારી આ બન્ને બહેનને ઘરમાંથી બહાર નીકળતાં, ચોરની જેમ પગલાં માંડતાં કેટલી
