________________
સુચેષ્ઠા ને ચેલણા
[ ૧૬૫ ]
દેહ જુદા હેય, મન–પ્રાણ-શીલ એક અને અભિન્ન હોય ત્યાં એકબીજાથી કઈ વાત છૂપી થેડી જ રહે? ચેલણું સુકાની ચેષ્ટાઓ કળી ગઈ હતી. સુજ્યેષ્ઠાની વાણી અને વહેવારમાં જે સ્પષ્ટ પલટો આવ્યો હતો તે એના લક્ષબહાર નહોતો રહ્યો. દાસી મારફતે ચાલતી વષ્ટિઓ અને વાટાઘાટેની હવા ચેલણાને પહોંચી ચૂકી હતી. એટલે જ એક દિવસે ઉલ્લાસ અને વિષાદ વચ્ચે વિમનસ્ક જેવી બનેલી સુષ્ઠાને ચેલણાએ કહેવા માંડયું: - “બહેન, તું મારી ચિંતા ન કરતી. તું કહેશે તે હું તારી સાથે આવીશ. તારા સુખ દુઃખમાં ભાગીદાર બનીશ. મારી ખાતર તું તારા દિલને દુભાવિશ નહિ.” - સુબ્બાને પણ એ જ જોઈતું હતું. બહેન સાથે હોય, સાથે રહેવાની હોય તે પછી સંસારમાં બીજું શું જોઈએ? એના હૈયા ઉપર બધે ભાર ઊતરી ગયે. શ્રેણિક આવે તે તેની જોડે પિતાના ઘરમાંથી નાસી છૂટવાની બધી યોજના થઈ ગઈ. નાની કે મેટી બધી ગૂંચ ઉકેલાઈ ગઈ.
શઢ કે સુકાન વગરનું હાડકું કિનારા તરફ ધકેલાતું હતું. કાઠે પણ બહુ દૂર નહોતો. સહીસલામત. ઊતરવાની ઘડીઓ જ ગણાતી હતી. સુચેષ્ઠા અને ચેલણાનાં હૈયા પળે પળે નાચી ઊઠતાં હતાં, શ્રેણિકના રાજમહેલમાં સાથે રહીશું, સાથે ફરીશું, સાથે જ સર્વ સુખસાહ્યબીને ઉપભેગ કરીશું, સંસારની કોઈ પણ
