________________
સુયેષ્ઠા ને ચેલણા
[ ૧૬૩ ]
આવ્યો. ખાસ કરીને સુધેકાની દાસીને તે સર્વોત્તમ સુગંધી દ્રવ્ય નામ માત્રની કિંમતથી આપવા લાગ્યો. આવા ઉદાર અને ખોટ ખાઈને વસ્તુને વિકય કરનાર વેપારીની કીર્તિ બંધિયાર તે થેડી જ રહે? દાસીઓએ આ દુકાનદારના નિષ્કપટ સ્વભાવ અને ઔદાર્યના ખૂબ વખાણ કરવા માંડ્યા. એ રીતે સુચેષ્ઠા પાસે વેપારીની કીર્તિસુવાસ પહોંચી ગઈ.
પણ અભયકુમારને પિતાની કીર્તિ કે વાહવાહની પરવા જ કયાં હતી ? એ તે પોતાના પિતા શ્રેણિકનાં યશ અને પ્રતિષ્ઠા વિસ્તારવા અને સુષ્ઠાને આકષવા અહીં આવીને રહ્યો હતે. શ્રેણિકની મહત્તાને ચેટક મહારાજાના અંતઃપુરમાં પ્રચાર કરવા, અભયકુમારે શ્રેણિકની એક સુરેખ-રંગયુક્ત છબી દુકાનમાં રાખી હતી તેને ઉપાસ્ય દેવ તરીકે, સુચેષ્ઠાની દાસીની હાજરીમાં એ જોઈ શકે તે રીતે ઘણીવાર નમતે અને પૂજતે. કૌતૂહલથી પ્રેરાયેલી દાસીએ કેટલેક દિવસે અભયકુમારને પૂછયું: “આ કેની છબી છે ?”
“મારા પૂજ્ય પિતાની-મગધના મહારાજા શ્રેણિકની.” દાસી આગ્રહ કરીને એ છબી અભયકુમાર પાસેથી લઈ ગઈ અને સુચેષ્ઠાને બતાવી. જોતાં જ સુચેષ્ઠા એ છબી ઉપરે મેહ પામી. અભયકુમારની સાધના ફળી. પણ સુચેષ્ઠા અને શ્રેણિક વચ્ચે મેહની ગાંઠ બાંધ્યા પછી સુષ્ઠાને વિશાલાના એક વરિષ્ઠના અંતઃપુરમાંથી કેમ ખસેડવી એ એક મેટી સમસ્યા થઈ પડી.
