________________
[ ૧૪૮] મહાદેવીએ કરતાં એ પાંચ સો સ્ત્રીઓને સ્વામી બન્ય. સ્ત્રીઓ પણ કઈ શિકારીના પંજામાં સપડાઈ ગઈ હોય તેવું મુડદાલ જીવન ગાળતી. સ્ત્રીઓનું એ એક નાનું કેદખાનું જ હતું. સેની કેઈને પિતાને ત્યાં બોલાવતે નહિ તેમ રખેને શિકારનાસી જાય એવા ભયથી પોતે પણ ઘરબહારનuતે નીકળતા. છાણાના કીડાની જેમ જ એ સ્ત્રીઓ અને તેમને સ્વામી અંધારી–ગંદી દુનિયામાં વસતા.
એક વખતે ભાગ્યયેગે સનીને મિત્ર બહુ આગ્રહ કરીને એને પિતાને ઘેર જમવા તેડી ગયે. ઘણે દિવસે સોનીને બહાર ગયેલે જાણું પાંચ સો સ્ત્રીઓએ છૂટકારાને દમ ખેંચે. એ દિવસ એમને એક મોટા પર્વ જેવો લાગે. ચેકીદાર–પહેરેગીરે ચાલ્યા ગયા હેય અને જેમ કેદખાનાના કેદીઓ સ્વચ્છ દે હરેફરે તેમ આ સ્ત્રીઓ પણ સ્નાન, અંગવિલેપન, વસ્ત્રાભૂષણ પહેરી આનંદ-કલ્લોલ કરવા મંડી ગઈ; એટલામાં તે પહેલે રઘવાયે સની ત્યાં આવી પહોંચ્યા. પિતાની ગુલામડી જેવી સ્ત્રીઓને આનંદ કર્લોલ કરતી જોઈ એ નખથી શિખા સુધી બળું બળું થઈ રહ્યો. કોધના આવેશમાં આવીને અચાનક જ જે સ્ત્રી હાથ આવી તેને મારવા-ઝુડવા મંડી ગયે. મને આઘાત, લાગવાથી એક બાઈ ત્યાં ને ત્યાં જ મરી ગઈ એકને મરેલી જોઈને બીજી સ્ત્રીઓ વાઘણની જેમ જ
છેડાઈ. ઉશ્કેરાયેલી બધી સ્ત્રીઓએ એકસંપ થઈને સનીને ત્યાં જ છુંદી નાખે. પળવારમાં આ બધું બની ગયું. હવે એ સ્ત્રીઓને પશ્ચાતાપ થયે. આખરે
