________________
[ ૧૧૬ ]
મહાદેવીએ
મારફત મહાશતકને કહેવરાવ્યું કે “કઈ પણ શ્રાવકે એવાં અનિષ્ટ અને અપ્રિય વચને નહીં કહેવાં જોઈએ.” આખરે મહાશતકને, પિતાની સ્ત્રીને કહેલાં આકરાં વેણ માટે પ્રાયશ્ચિત કરવું પડયું. જે દુર્બળ છે, જે દુષ્ટ છે, જે મેહાંધ છે તેને સબળ કે સાધક ઉપર શાંતિ, ધેર્ય, ક્ષમાને સૌથી અધિક હકક પહોંચે છે. ભ૦ મહાવીર, મહાશતકના પ્રાયશ્ચિતવડે જાણે કે એ જ સૂત્ર કાળના અનંત પડદા ઉપર મેટે અક્ષરે આલેખી ગયા છે. આર્ય નારી પ્રત્યે આવી નિર્મળ અને ઉદાર દષ્ટિથી જેનાર પુરુષ પ્રિયદર્શનને શું કહી શકે ?
પણ ઢક શ્રાવક, પ્રિયદર્શનના માથાને મળે. એ જાતને કુંભાર હતું અને શ્રાવસ્તિમાં રહેતા. તેણે પિતાની કળા-કારીગરી અને પરિશ્રમને પ્રતાપે સારી સમૃદ્ધિ પણ મેળવી હતી. ભ૦ મહાવીરને એ પરમ ભક્ત હતા. જેનધર્મ એની ચડતી કળા વખતે બ્રાહ્મણ, વૈશ્ય ને ક્ષત્રિય ઉપરાંત બીજી નાની-મેટી જ્ઞાતિઓમાં કેટલે ફેલાઈ ગયે હતું તે આ ઢક શ્રાવકની શ્રદ્ધા અને લાગણી બતાવી આપે છે. જમાલિ અને પ્રિયદશનાને સાધુ-સાધ્વીસંઘ ફરતે ફરતે શ્રાવસ્તિમાં આવી ચડયે. સાધુ-સંઘ નગર બહાર ઉદ્યાનમાં ઊતર્યો. અને સાધ્વી સમુદાય ઢેક કુંભારની શાળામાં ઊતર્યો.
ઇંક શ્રાવકે જમાલિના જુદા પડવાની વાત સાંભળી હતી. જનસંઘમાં એ પહેલવહેલે વિદ્રોહી હોવાથી, ધરતીકંપના સમાચાર દૂર દૂરના દેશાવરમાં ફેલાઈ જાય તેમ આ વિદ્રોહની વાત એક જીભેથી બીજી જીભે
