________________
પ્રિયદર્શના
[ ૧૧૭ ]
ઘણે દૂર પહોંચી વળી હશે. ઢંક જેવા કેટલાય ભદ્રિકાને એથી ઊડી વ્યથા પણ ઊપજી હશે.
પ્રિયદર્શના સાથે ચર્ચા કરવામાં ઢંકને કંઈ સાર જેવું નહિં લાગ્યું હાય. ચર્ચામાં વિતંડા કે કદાગ્રહ જન્મી પડે એવી પણ એને કદાચ ખીક લાગી હશે. તક અને પ્રમાણથી જ, રાજ ઊભી થતી સમસ્યા ઉકેલાવી જોઇએ એ વાત સાચી, પણ જ્યાં તર્ક અને બુદ્ધિ નકામા જણાય ત્યાં ક્રિયાત્મક પ્રયોગના ચાડી ટેકો લીધા હાય તા કઈં ખાટું નહિ. આવા જ કઇંક વિચાર કરીને ઢ કે પ્રિયદ્ઘના પાસે થાડા આગના તણુખા વેર્યા. ઊડતા ઊડતા એક તણખા પ્રિયદર્શોનાના વસ્ત્રને સ્પર્શી ગયા અને આગના સ્વભાવ પ્રમાણે ખાળવાની ક્રિયા શરૂ થઈ ગઈ. ઢાંક એ જાણતા જ હતા.
પ્રિયદર્શીના એકદમ ખેલી ઊઠી. “જુઓ, જુઓ, ઢક, તમારી ગફલતથી મારું' આ વસ્ત્ર મળી ગયું ! ”. “ આવે ! આપ વ્રતધારી શ્રઇને ખાટુ એલી રહ્યાં છે !
99
પ્રિયદશનાએ ઘડીભર આશ્ચર્ય થી ઢંક સામે જોયું. વજ્ર મળતુ હતુ એ દીવા જેવી ચાખ્ખી વાત હતી અને છતાં 'ક' જેવા શ્રદ્ધાળુ, ભદ્રિક, સેવાપરાયણ શ્રાવક વાતને ઉડાવી રહ્યો હતા,તે પ્રિયદશ'નાથી સહન કેમ થાય? હું ખાટુ મેલું છું? મને તમે ખાટી કહેા છે ? તમારી · નજર સામે આ વસ્ર ખળી રહ્યું છે તે નથી જોઇ શકતા? ’
''
