________________
[ ૧૮ ] મહાદેવીઓ
તુંબડાના રૂપકને ફરી અનુસરીએ. એની ઉપરના થર જેમ દેવાતા જાય તેમ તે પાણીની સપાટી તરફ ધકેલાય. હવે જે જીવ સ્વભાવથી જ ઊર્ધ્વગામી હોય અને થર ક્રમે ક્રમે દેવાઈ જવાને નિર્માએલા હોય તે એક દિવસ એ પણ ઊગે કે જ્યારે સઘળા ભવ્ય છે મુક્તિએ પહોંચી ગયા હોય-સંસાર સાવ શૂન્ય જે બની ગયું હોય, જયંતી શ્રાવિકા પણ એ જ તક કરે છે.
ભગવન, જે સર્વ ભવસિદ્ધિક છ સ્વભાવથી જ મેક્ષની ચેગ્યતાવાળા હોય તે ગમે ત્યારે પણ તે બધા મોક્ષે જવાના. ત્યારપછી મેક્ષની ગ્યતાવાળું કે આ જગતમાં નહિ રહે. મોક્ષને અગ્ય એવા જ છે રહેવાના. ”
ના, એમ નથી. આકાશની અનાદિ અનંત શ્રેણીમાંથી પરમાણુ-પુદગળ જેટલા ખંડ કાઢતાં કાઢતાં અનંત યુગ વીતી જાય તે પણ તે શ્રેણી ખાલી ન થાય, તે પ્રમાણે બધા ય ભવસિધ્ધિક જી સિધ્ધ થવાની યોગ્યતાવાળા છે, તે પણ લેક ભવસિધ્ધિક જીવ વિનાને નહિ થાય.” - આકાશ કે જે અવકાશ આપે છે, જે આત્મપ્રતિષ્ઠિત છે–એને બીજા કે આધારની આવશ્યક્તા - નથી રહેતી, જેના અસંખ્ય પ્રદેશ છે, અને જેને એક એક અંશ એટલે સૂક્ષમ હોય છે કે એ આપણી કલ્પનામાં પણ ન આવે, તેમ તે અરૂપી, અવસ્થિત અને નિત્ય હોવાથી, લોક આકાશશુન્ય બને એ
