________________
ચાહાલ
: ૪૭ઃ
ધરાવે છે. આવી આવી અનેક વાતા લેાકજીભે પ્રચાર પામી ચૂકી હતી. રાજા પોતે પોતાના કુટુંબીઓ તથા દરબારીઓ સાથે સભામાં હાજર થયા. ગામ આખું પંડિતજીના ચમત્કારા જેવા રાજસભા તરફ ઉલટ્યું.
જગદ્ગુરુ બિરૂદધારી પંડિતજી, સેાને મઢેલી ચાખડી પહેરો ગદ્રગતિએ સભામાં પધાર્યાં. સૌએ ઊભા થઇને પંડિતજીનુ` સ્વાગત કર્યુ. એમને સારુ ખાસ ગાઠવેલા ચંદનના સિંહાસન ઉપર એ બેઠા.
સૌ અનિમેષ નજરે પંડિતજી તરફ જોઇ રહ્યા. શાન્ત સરાવરની જેમ માનવમેદનીના કાળાહળ શમી ગયા.
એટલામાં સભાના એક ખૂણામાં સ્હેજ ખળભળાટ થયા. સભાજનેની વચમાંથી માત્ર કરતા એક ચાંડાળ નિયપણે પંડિજીના આસન તરફ જ આવતા હાય એવા દેખાવ નજરે પડ્યો. પડિતજીએ ચાંડાલને એળખો અને ચાંડાથે પશુ પ`ડિતજીને ઓળખી લીધા.
ચાંડાલને જોતાં જ પંડિતજીનાં મ્હોં ઉપર અમાસના અધ કારની સ્યામ રેખાએ અકાઈ. એમના પગ નીચેની પૃથ્વી સરકવા લાગી. મહામહેનતે એમણે પેાતાના અનેાભાવને છુપાવ્યા.
“આવા એક ચાંડાલની મારે શા સારુ પરવા રાખવી જોઇએ ? હવે તે। મને વિદ્યા વરી ચૂકી છે. લોકા મને જગદ્ગુરુ માને છે. માનવકુલકમદિવાકર જેવી પદવીએ મારા પગ આગળ મળેાટે છે. આ ચાંડાલ મને શું કરી શકવાના હતા ?” પંડિતજીની બુદ્ધિએ પંડિતજીની ગભરામણુ ટાળવા લીલા આપવા માંડી.
અને ખરેખર પડિતજીની ભુદ્ધિ કઈ અતિશયેાક્તિ કરતી હાય એમ પણ શી રીતે કહી શકાય ? પંડિતજીના સ્હેજ ઇસારે થતાં જ હજારા માણુસા એમને મદદ કરવા તૈયાર હતા. પંડિતજી ત્યારે તેા અત્યારે ચાંડાલતે ઉખેડીને ફેંકી દઈ શકે. ચાંડાલની હાજ
