________________
લીલાવતી
પુત્રી તે ઠીક, પણ પરિચિત સઘળા જ વૃદ્ધના આ સ્વભાવને કળી ગયા હતા.
એક વાર એવું બનેલું કે વૃદ્ધ શિયાળાની ઋતુમાં સગડી પાસે બેસીને તાપતા હતા. રાત્રીનો વખત હતો. તેઓ ચિંતનમાં એટલા ઊંડા ઊતરી ગયા કે પોતે કયાં બેઠા છે તે ભૂલી ગયા. એટલામાં એમની ઉપરોકત પુત્રી આવીને એકદમ બોલી ઊઠીઃ
“બાપુજી! બાપુજી ! ઊઠે ! ઊઠો ! લૂગડું બળે છે!” “ કયાં બળે છે? બેટી?” . “કયાં શું? આ તમારું જ બળે છે!”
ખરેખર વૃધે પહેરેલું કપડું બળતું હતું, પણ એમને ભાન નહેતુંચિંતન કે મનન વખતે એમને દુનિયાની કોઈ વસ્તુનું ભાન રહેતું નહોતું. ધ્યાની, ચિંતક, તપસ્વી, જ્ઞાની તરીકે એમની નામના પણ ખૂબ હતી.
પુત્રી બનતાંલગી ખાસ જરૂરના કામ સિવાય એમને બેલાવેતી નહોતી. આવી ડાહી અને સંસ્કારી પુત્રી માટે વૃદ્ધને પણ ખૂબ માન હતું. જિંદગીમાં કોઈ દિવસે એમણે પિતાની આ પુત્રીને ઊંચે સાદે નહાતી બોલાવી. પિતા હોવા છતાં વસ્તુત: પુત્રીની માતા રૂપે જ જીવતા હતા એમ કહીએ તો ચાલે. તેઓ ગમે તેટલા ઊંડા વિચારમાં હેય પણ પુત્રી પાસે આવે ને બોલાવે એટલે ચિંતનને તાર તેઓ પિતાના હાથે તોડી નાખતા અને ઘેડ વિનોદ પણ કરી લેતા.
આજે પણ તેઓ વિનોદ કરવા માગતા હતા. પણ એમાં એમને સફળતા ન મળી. પિતાજીને ગંભીર જોઈને બાલિકા વિમાસણમાં પડી. અંતરની વ્યથા મુખ ઉપર અંકાઈ.
ડોસા પુત્રીનું દુખ કળી ગયા. ગગ સ્વરે એમણે કહેવા
