________________
લીલાવતી
સાંઝનેા વખત હતા અને વરસીને ખાલી થઈ ગએલી વાદળીઆ સૂર્યનાં કિરણેા ઝીલતી લાલરંગી દેખાતી હતી. એક શ્રૃદ્ધ પુરુષ એ આકાશ સામે અનિમેષ મીટ માંડીને કઇંક · અવલોકતા હતા. એમના ચહેરા ઉપર ચિન્તાની રેખાએ કાઇ હતી. વચ્ચે વચ્ચે આકાશના અધ્યયનથી કંટાળી ગએલી દૃષ્ટિ કયાં સુધી ધરતી સામે જોઇ રહેતી.
એટલામાં પંદરેક વર્ષની એક ખાલિકાના કંઠવર રણયા: “બાપુજી ! ઊઠીને ! કયાં સુધી બેસી રહેશે? ગણિતનાં સરવાળા ને બાદબાકી સિવાય બીજું કષ્ટ સૂઝતુ જ નથી ?''
પુત્રીને મીઠા ઠપઢ્ઢા સાંભળતાં, વૃદ્ધના ચાકીને લાથ અની ગએલા માં ઉપર આછી હાસ્યની સુરખી છવાઇ. ડાસાએ પેાતાની મૂંઝવણ છુપાવવાના વૃથા પ્રયત્ન કરતાં કહ્યું: “ખેટી, ઊઠું છું હવે. પણ આજે મને ભૂખ નથી લાગી. વાળુ કરવાની મુદ્દલ ઇચ્છા નથી અને તારે ખાવું હોય તે! ફળાહાર છે, ” વૃદ્ધના અવાજમાં થાક તરતા હતા. દીકરીનું માં લેવાઈ ગયુ.
પણ એ આપને સ્વભાવ જાણતી હતી. તેઓ જ્યારે જ્યારે ચિંતનમાં ઊંડા ઊતરી જતા ત્યારે ત્યારે એમની ભૂખ અને ત્ર ઊડી જતી. દુનિયાની ક્રાઇ વસ્તુને વિષે એમને રસ નહેાતા રહેતા.
૩
