________________
૩૨ ઃ
રૂદ્રપુરનું મંદિર હાસ્ય રનવતીનું હતું. આજે જાણે કે એ કૃતકૃત્ય થઈ ચૂકી હતી. આખરે વેરની શાંતિ થઈ હોય તેમ રત્નાવતીએ પિતાને દેહ, અગ્નિદેવના ખોળામાં સુપ્રત કરી દીધું.
આજે પણ આટઆટલા વર્ષો પછી એ ભસ્મીભૂત બનેલા રૂદ્રપુરના ખંડિયેરેમાંથી કિરીટકુમારના આક્રંદ અને રત્નાવતીના અટ્ટહાસ્યના વનિ કોઈ કોઈ વાર ઉઠે છે, આગ અને રક્તપાતથી ખુવાર થઈ ગએલા એ ગામના ટીંબા પાસેથી જતે-આવતો મુસાફર ભયની ઓચીંતી કંપારી અનુભવે છે. ઝાડના ઊભા
ઠા પણ હજી આગથી સળગતા ઊભા હોય એમ આઘેથી જેનારને લાગે છે. રૂપુરના ખંડિયેરમાં અચાનક આવી ચડેલે રાહદારી જાણે કે કોઈ દાવાનળમાં સપડી હેય-આખે અંગે બળતરા અનુભવતા હોય એવી અકળામણ અનુભવે છે, માત્ર અને ક્ષરેથી જ ઇતિહાસ નથી આલેખાતા તેમ માત્ર વર્ણનથી જ પ્રલય કે ઉપદ્રવોના દ્રશ્ય નથી કથાતાં. રાખના ઢગલા અને સુકા-સળગતા જેવા લાગતા શબ્દ તરુઓ પણ ઇતિહાસની ઘટનાએ, લાભની શાચિક કહાણીઓ સંભળાવે છે. રૂદ્રપુરનું ખંડિયેર પણ જેનારને ઇતિહાસના પ્રકરણ જેવું જ દેખાય છે.
