________________
નમા અરિહ ંતાણ
[ ૭૭ ]
રહે. કામ, ક્રોધાદિ શત્રુઓનુ આક્રમણ કયારે-કઈ દિશામાંથી, કેવા રૂપમાં આવશે તે ક ંઈ કહેવાય નહિ. અરિહંત ભગવાનના ઉપાસક માત્ર મુખથી મત્રાચ્ચાર કરવામાં જ પેાતાની કન્યસમાપ્તિ ન માને. જેને એ મત્રના સાચે રંગ લાગે તે તે પૂરેપૂરા રંગાઈ જ જાય-એ માત્ર મુશીબત ટાળવા કે સાંસારિક વાસનાની સિદ્ધિ મેળવવા માટે જ એ ચિંતામણિ રત્નને વટાવી ન નાખે. ‘નમા અરિહંતાણુ” ને નમેા સિદ્ધાણુ” તેા આપણા જીવનના દીપક જેવા, જીવનના મૂળ સામર્થ્ય જેવા, જીવનની અમૂલ્ય સપદા જેવા અની રહેવાં જોઈએ, તેા જ એ મત્ર પામ્યાની સાકતા છે.
પ્રભુ-પ્રાથનાના એક ગીતમાં કવિવર રવીન્દ્રનાથ ઠાકુર કહે છે કે “ હે પ્રભો ! તુ મારી ઉપર દયા કર એમ હું નથી કહેતા, કરુણાની ધારા વરસાવ એવી પણ યાચના નથી કરતાઃ હું તેા ઊલટુ એમ કહુ છું કે મારી ઉપર દુઃખ, અન્યાય ને આફતની ઝડી ખુશીથી વરસાવ ! પણ એક સરતે કે મારામાં એ સહન કરવાનું મળ-ધૈય આપજે !”
નમા અરિહંતાણના ઉપાસક પણ એ જ વાત કહું છે. અરિહંત પાસે દયા કે કરુણા, સપત્તિ કે સત્તા માગવી નકામી છે. એ તે મંત્રના રટણ અને મનન—ચિતન દ્વારા એમ કહે છે કેઃ દુશ્મના ભલે રહ્યા–એમને હુ ઓળખુ છુ, એમની સાથે ખુશીથી લડી લઈશ, પણ ભગવન્ ! તેં જે મળ, શક્તિ, વીય સ્ફુરાવ્યાં અને એમને મહાત કર્યાં તેવું ખળ મને આપજે. અને અરિહંત કે
