________________
ધર્મમંગળ
[ ૧૦૪] પિતાના નામના અક્ષરે ચમકાવનારા જ સમાજના સેવકે નથી હોતા. મોટા દાનેશ્વરીએ કે સાહસિક મહાજને જ સમાજને કંઇક આપી શકે એમ પણ નથી. જેને આડંબર કે ધમાલ પ્રિય નથી, જે માન કે પ્રતિષ્ઠાથી ભડકીને આ જ રહે છે અને છતાં પોતાના સમાજમાં નવા યુગને અનુ૨૫ સંસ્કારો ઉમેરવા રાતદિવસ મથન કરે છે, અજ્ઞાન અને જડતાને ધોઈ નાખવાને ધીરજથી મંડ્યો રહે છે, પિતાના અહંભાવને ઓગાળી દઈ સમાજને પ્રગતિના આદર્શ તરફ ધપાવે છે તે સમાજસેવક એકલા સમાજની જ નહિ પણ ધર્મની પ્રતિષ્ઠાને દેવજ ફરકાવી જાય છે.
ધામિક્તા એક પ્રકારની સાધના છે. એ સાધનાનું પ્રતિબિંબ સમાજમાં પડવું જ જોઈએ. એક તરફ ધાર્મિકતાને પ્રચાર વધતું જતું હોય અને બીજી તરફ સમાજ સ્વાથ, કંજુસ ને કાયર બનતે જતો હોય તે કયાંઈક પણ દંભ કે કપટ છે એમ માની ચિકિત્સા કરજે. જે સમાજમાં ધાર્મિકતાને પ્રકાશ હોય ત્યાં અંધકાર રહી જ ન શકે. ધાર્મિકેની મેટી સંખ્યા હોવા છતાં જે સમાજમાં સ્વાર્થ ને સંકુચિતતાના અખાડા જામી પડ્યા હોય તે કાં આપણે સમાજનું મહત્વ ભૂલ્યા છીએ અને કાં તે આપણી ધાર્મિકતાને રંગ કા હૈ જોઈએઃ બેમાંથી એક અનુમાન ઉપર આવવું પડે. ધર્મક્રિયાઓ અથવા તે વિવિધ યમ-નિયમના પ્રતાપે આ સમાજ દેદિપ્યમાન બન જોઈએ. વ્યક્તિની સાધના ક્રમે ક્રમે સમાજના
