________________
૪૬ : આભના ટેકા
સરનામું કરી ઠાકોરના હાથમાં આપ્યો. ઠાકોર પણ શું થશે ? એક લાખ રૂપિયા મળશે કે કેમ ? --એવી અવઢવમાં રસ્તે ચડ્યા. પહોંચ્યા અમદાવાદ.
સોમચંદ શેઠની પેઢી શોધતાં વાર ન લાગી. નામ ખૂબ જાણીતું હતું. શાખ સારી હતી. પેઢી પર મુનિમ, મહેતા ને ગુમાસ્તા અને વાછિયાતોની ભીડ હતી. પણ સોરઠી પાઘડી પહેરેલા ઠાકોર કોઈ મહેમાન છે એમ લાગ્યું. શેઠની નજર પડતાં જ તેમણે મીઠો આવકાર આપ્યો : આવો, આવો, આવો શેઠ, અજાણ્યા લાગો છો !
હા, છીએ તો સોરઠ - વંથળી પાસેના ગામના. આ હૂંડી લઈને આવ્યા છીએ. સોમચંદ શેઠે હૂંડી હાથમાં લીધી. જેવું લખનાર સવચંદ શેઠનું નામ વાંચ્યું કે કપાળમાં કરચલી વળી ગઈ. સાવ અજાણ્યું નામ ! ખૂબ મોટી રકમ ! છતાં મુનિમને પૂછ્યું : ખાતાવહીમાં જુઓ ને, સવચંદ શેઠ -વંથળીનું ખાતામાં શું બોલે છે ? લાંબો ચોપડો, ઉપર-નીચે આગળ-પાછળ કરીને ઉથલાવીને મુનિમે હળવેથી કહ્યું : આ નામ આપણે ત્યાં છે જ નહીં.
સોમચંદ શેઠે ફરી હૂંડી હાથમાં લીઘી, ફરી ફરીને વાંચતાં અચાનક છેલ્લે છેલ્લે એક-બે અક્ષર રેલાયેલા જોઈ હૃદયમાંથી અવાજ આવ્યો.
માણસ મૂંઝાણો હશે. કોઈ જ આરો-ઓવારો નહીં જણાયો હોય ત્યારે જ આ હુંડી લખી છે. પૂરા વિશ્વાસથી લખી છે. આંસુનાં એ બે બુંદનું પ્રતિબિંબ સોમચંદ શેઠના હૃદય-દર્પણમાં આબાદ ઝીલાઈ ગયું. તરત જ મુનિમને કહ્યું : લાખ રૂપિયા ગણી આપો. મુનિમે વળતો પ્રશ્ન કર્યો : કયા ખાતે લખવાના છે ? શેઠ કહે : ખરચ ખાતે લખીને આપી દ્યો.
રૂપિયા અપાઈ ગયા. ઠાકોર મલક્યા. ચાંદીના સિક્કાના લાખ રૂપિયાની કોથળીઓ બનાવીને તેઓ ગામ ભેગા થઈ ગયા.
આ બાજુ સવચંદ શેઠને પેલા વહાણના સારા સમાચાર મળ્યા. માલ બધો હેમખેમ આવી પહોંચ્યો. નસીબ એટલા પાધરા કે વેપારીઓને માલ વેચતાં સુધીમાં તો ભાવ પણ સારા વધી ગયા ! ઠીક ઠીક આવક થઈ એટલે સૌ પ્રથમ સોમચંદ શેઠ સાંભર્યા, જેમણે વગર ઓળખાણે મોટી રકમ આપી દીધી હતી. હૂંડી લખી હતી તે દિવસથી સવચંદ શેઠે ઘી-દૂધ અને બધી મીઠાઈની બાધા કરી હતી.
વેપાર થયો અને જેવા પૈસા હાથમાં આવ્યા કે તરત જ અમદાવાદની વાટ
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org