________________
પ્રકરણ ૭ મું તમે બેઠા બેઠા તાગડધિન્ના કરે છે. બળ બહુ હેય તે સિદ્ધાચળજીની જાત્રા બંધ છે તે છેડાને? સિંહને મારે તે ખરા શૂરવીર કહું?” ભાભીનું મેણું સાંભળતાંજ ધોકાને હાથમાં લેતોકને ચાલી નીકળે, અને જતાં જતાં પ્રતિજ્ઞા કરી કે “ભાભી! જ્યાં સુધી સિંહને મારીને ન આવું, ત્યાંસુધી ઘરમાં પગ મૂકીશ નહિ.”
આથી કેટલાક લેકે તે મશ્કરી કરતા રહ્યા, ને યુવક ચાલી નીકળ્યો. તળેટી પાસે મિત્રોની વિદાય લીધી અને ઉપર ચઢવા માંડ્યું. અને ચઢતાં ચઢતાં કહે છે કે “ઉપર જઈ સિંહને મારી ઘંટ વગાડું તો જાણશો કે સિંહ માર્યો છે, નહિ તે મને મરી ગયેલે જાણશે.”
દઢતા અને નિર્ભયતાથી ચઢવા લાગે. નશીબ ગે સિંહ એક ઝાડ નીચે સૂતો હતે. વિચાર થયે કે સૂતેલાને કેમ મરાય? દૂરથી લલકાર કર્યો, જે તે સિંહ જરા ઉંચું જોવા જાય છે ત્યાં પિતાને ધકે એ તે ઝીંક કે સિંહ ત્રાડ પાડી ઊઠડ્યો.
સિંહને સખ્ત ફટક લાગે, થેલી વાર બેભાન પણ થઈ ગ. વિકમસી સિંહને પડેલે જોઈ જલ્દી ઘંટ વગાડવા દે. જે તે ઘંટ વગાડવા જાય છે ત્યાં પાછળથી સિંહે ઝપાટ મારી, આથી યુવાન પડી ગયે, પણ સિંહની પરી તૂટી ગયેલી એટલે તે બેભાન થઈ પડ્યો. બીજી બાજુ યુવાન પડે. યુવાનને થયું કે સિંહ તે માર્યો પણ ઘંટ કેમ
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
