________________
જીવન-સાધના
૧૦૯
શ્રીમદ્ આ એકાંત-ચર્યા વેળાએ ધ્યાનસ્થ અવસ્થામાં ખૂબ રહેતા. ફરવા જતા ત્યારે પણ ચિંતનમાં કે ધ્યાનમાં એટલા લીન રહેતા કે તેમને શરીરનું ભાન સુદ્ધાં રહેતું નહિ. એક દિવસ ફરવા જતી વખતે મોતીલાલભાઈએ પિતાનાં નવાં પગરખાં શ્રીમની આગળ મૂક્યાં. એ તેમણે પહેરી લીધાં. ગાઉ દેઢ ગાઉ ચાલ્યા પછી એક જગ્યાએ શ્રીમદ્ બેઠા. ત્યાં મેંતીલાલભાઈએ તેમના પગ તરફ જોયું તો શ્રીમના પગને પગરખાં ડખેલાં અને ચામડી ઊખડી હતી ત્યાંથી લેહી નીકળતું હતું ! શ્રીમનું તે તરફ જરાયે લક્ષ નહોતું. મોતીલાલભાઈએ પગરખાં કાઢી લઈ ચામડી સાચવીને સાફ કરી ધૂળ ચોંટેલી દૂર કરી. મોતીલાલભાઈએ પછીથી તે પગરખાં ઊંચકી લીધાં. - શ્રી દેવકરણજી આદિ મુનિએ આ વખતે ખેડામાં હતા. તેમને ત્રેવીસ દિવસ શ્રીમદ્દના સમાગમને લાભ મળે. શ્રીમદની તે વખતની સ્થિતિનું વર્ણન શ્રી દેવકરણજીએ શ્રી લલ્લુજી મહારાજ પર લખેલા પત્રમાં નીચે પ્રમાણે કર્યું છેઃ
‘(શ્રીમદ્દના) સર્વોપરી ઉપદેશમાં એમ જ આવ્યા કરે છે કે, “શરીર કૃશ કરી, માંહેનું તત્ત્વ શોધી, કલેવરને ફેંકીને ચાલ્યા જાઓ. વિષયકષાયરૂપી ચોરને અંદરથી બહાર કાઢી, બાળી જાળી, ફૂંકી મૂકી શાંત થાઓ, છૂટી જાઓ, શમાઈ જાઓ, શાંતિ, શાંતિ, શાંતિ થાઓ; વહેલા વહેલા તાકીદ કરો.”
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
