________________
चतुर्थ उबास. वेहेला मलजो वम जेम फलजो, रखे जो कहीए विसारो॥ए सोरग्नु राज्य तुमारूं, निश्चय अवधारो॥५॥माये पुत्री हृदय थालिंगी ये
शीखलड़ी वारु ॥ पीयरनी तो लजा बेटी, सासरडे तुज सारू ॥६॥ अर्थ ॥ हवे अमारी विनंति ए के तमे वेहेला वेहेला मलवा पधारजो. वटवृदनी जेम तमारी विशालता श्रजो. अमने रखे विसारता; अने आ सोरठ देश- राज्य तमारूंज के एम निश्चयथी अवधारजो. ॥ ५॥ माताए प्रेमला लब्बीने पोताना हृदयनी साथे आलिंगन आपी सारी शिखामण आपतां कडं के जे दीकरी पोताने सासरे सारू केहेवरावे ते पीयरनी लाज वधारनारी समजवी. ॥६॥
जालवजे मन शोक सहुनु, नथी सुसरोने सासु ॥चालजे मन प्रीतमनां पूं, रोष न धरजे फांसू ॥ ७॥ जाएंई श्रमे तुं माही, को विधि
नविचूके ॥ सुगुरु सुदेव सुधर्म हैयाथी, नोलपणे मत मूके ॥ ७॥ अर्थ ॥ नथी तारे सासरो के सासु तेथी तेऊना मन का साचववानां नथी. परंतु तारी जे जे शोको होय तेजनां मन जालवजे. तारा स्वामिनाथ जे जे साझा करे ते अंतःकरणथी पालजे अने विनाकारणे कोइना उपर गुस्सो करीश नही. ॥७॥ वली अमे जाणीएजी एके तुं खरेखरी डहापणवालीगे तेथी अवसरे करवा योग्य एवं कांइपण काम चूकतेवी नथी. परंतु आ एक अमारी खास ललामण ने के कोपण वखते सुदेव, सुगुरु अने सुधर्मनी बाबतमा कोइपण फसावनार आवे तो ते वखते नोली थश्नू ल करीश नही. ॥७॥
दान पुण्यनु शुं तुज कहीए, एहतो तुज डे क्रीडा ॥ कोर प्राणी मात्र जणीतुं, रखे उपजावती पीमा ए| जेम रुहुँ जाणे तेम करजे, रहेजे
तुं अवलंधी ॥ दीधी शेठ तणी शिखामण, ते तो कांपा सुधी॥ १० ॥ अर्थ ॥ वली दान देवारूप पुण्यनां काम माटे तने शिखामण श्रापवानी नश्री. एतो तारी निरंतरनी लीला जे; व्यसन. ते साथे कोई प्राणीमात्रने रखे तुं फुःख आपती. ॥ए। टुंकामां एटलुंज कहीए बीएके जेम सारु लागे तेम करजे अने कोश्नी साथे विरोधमां पडीश नही. कारणके अमे गमे तेटली शिखामण आपीए तोपण शिखामण प्रमाणे नहीं चालनारने तो "शेवनी शिखामण कांपासुधी” ए कहेवत प्रमाणे थाय ने. परंतु तुं तो जेम बनेनी शोलावधे तेम करजे. ॥१०॥
एम कही माये प्रेमला लही, आंसूडे न्दवरावी, पुत्रीए पण विडमवा गति, सकल पुरीए जणावी ॥ ११॥ सही सुरंगी लघुवय संगी, प्रे
मला कंठे लागी॥तार स्वर निसुणीने तेहना, सुरनी निझा नागी॥१॥ अर्थ ॥ ए प्रमाणे शिखामण आपतां प्रेमला लबीने तेणीनी माताए अश्रुपात करतां न्हवरावी दीधी. पुत्रीए पण पोताने वियोगथी अतुं सुःख आखा नगरमां लोकोना जाणवामां आवे तेम फेलावी दीg. ॥११॥ बाल्यावस्थाथी प्रेमना रंगे रंगाइ गयेली उत्तम सखी प्रेमला लजीने जेटीपडीने उंचा स्वरथी एवी रीते रूदन करवा लागीके ते स्वर सांजलीने देवताउनी निजापण जती रही ( देवोने निजा होती नथी परंतु वियोग समयना रुदननी प्रचुरता जणाववामाटे अतिशयोक्ति मूकेली).॥ १२ ॥
Jain Education International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org