________________
२१४
तृतीय उल्लास.
तुं एक क्षणवारमां दुःख पामी, परंतु मारी स्त्रीने दुःखमां कांइ खामी बे तो तुं जो. मारी स्त्री मारा वियोगनुं जे दुःख जोगवे बे ते दुःखनी पासे तारूं दुःख तो क्यांइ तपाइ जाय. ॥ १० ॥
कुर्कट वचने लीलावती दरखी, ए तो जोडी मिली बेदु सरखीरे ॥०॥ मनमां तमे दुःख चंदम वे देशो, वे हेली रीद्धि रमणी ते लदे शोरे ॥ वे०॥११॥ मन मान्या तमे माहारे जाइ, विधिनी जोमी एड् सगाइरे ॥ वे० ॥ पामो जो तमे नरपद फेरी, तो मलजो मुऊने एक वेरीरे ॥ वे० ॥ १२ ॥ अर्थ ॥ कुडानां वचनो सांजली लीलावतीनुं मन शांत थयुं ने विचारका लागी के श्रांतो बने सर - खी जोडी मली. ते कुकडाने कदेवा लागी के हे चंदराज ! तमे दवे मनमां दुःख न धारण करो. तमे तमारी री ने स्त्री बने वेहेला संपादन करशो ॥ ११ ॥ तमे मारा मनना मानेला जाइ थया बो. सगा विधात्रा करी श्रापीछे. तमे ज्यारे फरीथी मनुष्यपणु पामो त्यारे एकवार मने अवस्य मलजो ॥ १२ ॥
जे विचार्य कयुं होय तमने, ते बक्षजो गुन्दो अमने रे ॥ वे० ॥ रे वीरा तुज आशा फलजो, वली वेला श्रावीने मलजोरे ॥वे०१३ ॥ मुजने रखे क्षण एक विसारो, में तो सफल कर्यो बे जनमारो रे ॥ वे० ॥ नटने सोंप्यो कुर्कट पाठो, आव्यो गेहे मंत्री सुत श्राबो रे || वे ॥ १४ ॥
अर्थ | विचारीपणे जे माराथी तमने केदेवायुं होय ते मारो गुन्हो माफ करशो. हे जाइ तमारी सर्व श्राशा परिपूर्ण जो अने वेला वेला श्रावी मने मलशोजी ॥ १३ ॥ मने एक क्षणमात्र पण मन - मांथी जुलीजता नही. तमारां दर्शनथी मारो जन्म सफल थयो बे. या प्रमाणे वार्त्तालाप थया पी aar नटराज कुकडो पाठो सोंच्यो एटले प्रधाननो पुत्र तेने पोताने घेर सही सलामत श्राव्यो. १४
दवे नट सुट घणा मेडुरथी, चाल्या तेह पोतनपुरीरे ॥ वे० ॥ देश अनेक नगरीयुं अनेका, जोतां रमतां सुविवेकारे ॥ वे० ॥ १५ ॥ वली बहु नृपथकी लगता वाटे, ते कुर्कट यतनने माटे रे ॥ वे० ॥ ते नट लोक तो मन जाव्या, एम विमल पुरीए श्राव्यारे ॥ वे० ॥ १६ ॥
अर्थ || हवे नटनुं तथा सुनटनुं मंडल घणां हर्षसहित पोतनपुरथी प्रयाण करी चागल चायुं. तेर्ज अनेक देशो तथा नगरी जोतां त्यां विवेक सहित रमतो रमतां वली प्रसंग श्रावतां, कुर्कट रायना जतन माटे घणां राजानी साथे रस्तामां लडतां लडतां अनुक्रमे लोकोना मनने आनंद पमाडतां थकां एकदा विमल पुरीए वी पहोंच्या. ॥। १५-१६ ॥
sia राख्यो दतो जिदां माये, तिहां डेरा कर्या नट रायेरे ॥ वे० ॥ श्रवावीशमी त्रीजे उल्लासे, कही ढाल मोहने सुप्रकाशेरे ॥ वे० ॥ १७ ॥
॥ जे स्थले विमाता वीरमतीए खांबो लावीने राख्यो हतो तेज स्थले नटराये तंबु ताल्या. उतारा कर्या. त्रीजा उल्लासनी मोहन विजयजीए सुप्रकाशित श्रावीशमी ढाल कही. ॥ १७ ॥
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org