________________
३२४
ઉત્તરાધ્યયન-સૂત્ર સાથે ભાગ બીજે जे आवि दोसं समुवेइ तिव्वं, तंसि क्खणे से उ उवेह दुक्खं । दुईतदोसेण सएण जंतू , न किंधि भावं अवरज्झई से ॥ एगंतरत्तो रुइरंसि भावे, अतालिसे से कुणई पोसं । दुक्खस्स संपीलमुवेइ बाले, न लिप्पई तेण मुणी विरागो । भावाणुगासाणुगए अ जीवे, चराचरे हिंसइणेगरूवे । चित्तेहिं ते परिवेइ बाले, पीलेइ अत्तद्वगुरू किलि? ॥
॥पइभिाकुलकम् ॥ मनसः भावं ग्रहणं वदन्ति, तं रागहेतु तु मनोज्ञमाहुः । तं द्वेषहेतुममनोज्ञमाहुः, समश्च यस्तयोः स वीतरागः ॥८७॥ भावस्य मनः ग्रहणं वदन्ति, मनसः भावं ग्रहणं वदन्ति । रागस्य हेतु समनोज्ञमाहुः, द्वेषस्य हेतुममनोज्ञमाहुः ॥८॥ भावेषु यो गृद्धिमुपैति तीव्रामकालिकं प्राप्नोति स विनाशम् । रागातुरः कामगुणेषु गृद्धः, करेणु मार्गापहृतो इव नागः ॥८९॥ यश्चापि द्वेषं समुपैति तीव्र,
- तस्मिन्क्षणे स तूपैति दुःखम् । दुर्दान्तद्वेषेण स्वकेन जन्तुः,
न किश्चिद् भावमपराध्यति तस्य ॥९॥ एकान्तरको रुचिरे
भावेऽतादृशे स करोति द्वेषम् । दु वस्य सम्पीडमुपैति बालो, .
न लिप्यते तेन मुनिर्विरागः ॥९१॥ भालानुगाशानुगतश्च
जीवश्चराचराह्निनस्त्यनेकरूपान् । चित्रौस्तान्परितापयति बालः,
पीडयत्यात्मार्थगुरुः क्लिष्टः ॥९२॥
॥ षड्भिःकुलकम् ॥
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
