________________
સમ્યગદર્શનના ૬૭ બેલા
૧૯૫
આ તત્ત્વ વિચારણાને ફરી ફરી આશ્રય લીધા વિના “જીવ અને જડ” ની જુદાઈ યથાર્થ પણે અંતરમાં ઉતરતી નથી, એટલે “જક એવા દેહ, ઈદ્રિ અને મનને “હું” (આત્મા)” –માની લેવાની ભ્રાંતિ થાય છે, અને જે ખરેખર “હું” છે તેમાં “હું” પણાની શ્રધ્ધા થતી નથી, ભેદ-વિજ્ઞાનની આ વિવેક બુદ્ધિ તવ વિચારણાથી જાગે છે -જે આત્માને બહિર્મુખતામાંથી બહાર કાઢી અંતર્મુખતા તરફ લઈ જાય છે, અને તે જ એનું ખરું મહત્ત્વ છે.
આ કારણે પરમત્ય સંથે ” અર્થાત્ તત્ત્વ વિચારણાને -શ્રદ્ધાનું પ્રથમ અંગે કહ્યું છે.
(ર) સુદિ પરમન્થ સેવણ જેમણે સમ્યક પ્રકારે પરમાર્થને જાણે છે તેવા ગીતાર્થ ગુદિની વિનય અને ભાવ પૂર્વક સેવા–ભક્તિ કરવી, સમાગમ કરવો તે શ્રદ્ધાનું બીજુ અંગ છે, કારણ કે – ગીયસ્થચરિત્તીણ ય, સેવા બહુમાણ
વિષ્ણુય પરિસુદ્ધા તત્તાવબોહmગા, સમસ્ત નિમલ કુણઈ
(૧) તત્ત્વબોધ આપવાને ગ્ય, (૨) ગીતાર્થ ચારિત્ર "ધારીઓની (૩) બહુમાન અને વિનયથી અતિશુદ્ધ થયેલી એવી સેવા-ભક્તિ સમક્તિને નિર્મળ કરે છે.
અહિં પ્રશ્ન થશે “ગીતાર્થ ” કેને કહેવા ? તેને "ઉત્તર એ છે :
ગીય ભનઈ સુત્ત, અર્થે સેવ હાઇ વખાણું "ઉભએણુ ય જીત્ત, સે ગીય મુર્ણય .
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
