________________
૧૨૨ ]
[ જાણ્યું અને જોયું યુવતીની વાત સાંભળી શરદબાબુ હસ્યા અને પૂછ્યું : પણ તેથી હું આપનો ગુરુ, પૂજ્ય અને રક્ષક કેવી રીતે બની ગયે?”
બંને વિધવાઓએ શરદબાબુને નીચે બેસાડ્યા અને પેલી યુવતીએ ગદ્ગદિત કંઠે પિતાના જીવનના રહસ્યની વાત કરતાં કહ્યું: “મારા પિતા બંગાળના એક શહેરની સુપ્રસિદ્ધ કોલેજના અધ્યાપક હતા અને બાલ્યવયથી જ તેમને મારા પ્રત્યે અનહદ પ્રેમ હતો. મારા કમભાગ્યે હું જ્યારે બે વર્ષની થઈ ત્યારે મારી માતાનું મૃત્યુ થયું અને પિતાએ મને પુત્રની માફક ઉછેરી. જો કે માતાનું સુખ ન મળ્યું પણ પિતાએ માતા બનીને માતાની ખોટ મને જરાએ ન જણાવી દીધી.”
સત્તર વર્ષની વયે મારાં લગ્ન થયાં, પણ મારા ભાગ્યમાં જેમ માતાનું સુખ ન હતું તેમ પતિનું સુખ પણ ન હતું. લગ્ન પછી માત્ર છ માસમાં જ ત્રણ દિવસની માંદગીમાં મારા પતિનું દુઃખદ અવસાન થયું અને હું વિધવા થઈ. મારા દુઃખ અને સંતાપનો કોઈ પાર ન રહ્યો. મારા પિતાને પણ મારા પતિના મૃત્યુને અસહ્ય આઘાત થયે, પણ તેઓ ભારે જ્ઞાની અને સમજુ હતા. હું સાસરેથી મારા પિતૃગૃહે પાછી ફરી. અને વૈધવ્યના દુઃખને પચાવવા અને વિસરવા મારા પિતાએ મને પુનઃ અભ્યાસ કરાવવાનું શરૂ કર્યું. અભ્યાસમાં મેં મારું મન ઓતપ્રેત કર્યું અને પિતાના રક્ષણ અને સહાય વડે મારું દુઃખ ભૂલવા હું પ્રયત્નો કરવા લાગી.”
પિતા જે કેલેજમાં અધ્યાપક હતા તે કોલેજનો એક યુવાન વિદ્યાથી અમારે ત્યાં રહેતા અને ભણતો. અમારા ઘરનું
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
