________________
એટલામાં તે તેના માથા ઉપર જાણે વીજળી તૂટી પડી; તેનું માથું ભયંકર વેદનાથી ધમધમવા લાગ્યું. ઝડપથી દોડવાનાં પગલાં સાંભળાયાં અને પછી શાંતિ.
કિનીના કપાળમાંથી ગરમ લેહી નીતરતું હતું. જુઆના જાણે તેને દૂર દૂરથી બોલાવી રહી હોય એમ તેને સંભળાતું હતું. ડી વારમાં એક પ્રકારની ટાઢક કિનના ઉપર ફરી વળી અને તે બોલ્યો, “હવે મને ઠીક છે.”
કિનો જમીન ઉપર સરકત પિતાની ગોદડી પાસે ગયે. જુઆનાએ ચૂલામાં રાડાં નાખી પ્રકાશ કર્યો. પછી તેણે પિતાના ઓછાડને છેડે પાણીમાં બળીને કિનીના કપાળ ઉપરનું લેહી લૂછવા માંડ્યું. કિન બે, “બહુ વાગ્યું નથી. ફિકર ન કરીશ.” આ પણ જુઆનાની છાતી ભરાઈ આવી હતી, તેના આઠ અંદરના આવેગથી ફફડતા હતા. છેવટે તે મહા પરાણે એટલું બેલી, “આ મોતી મોટી આત છે, તેને ફેંકી દે. લાવે, હું તેને પથ્થર નીચે પીસી નાખું, અથવા અત્યારે જ દરિયામાં પાછું પધરાવી આવું. નરી આફતના જ ભણકારા મને લાગે છે.”
કિનોનું મેં કઠેર થઈ ગયું. તે હઠ પીસીને
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
