________________
૪૫
બરતોદિયેર નં. ૨
૪૫ મારી મા ભેગો મને કરો; હું બાકી રહેલા બીજા હાથે પણ કંઈક કામકાજ કરીશ અને તેને ખવરાવીશ.”
દીકરા, એ બધું મારા હાથમાં ઓછું છે? મારા હાથમાં તો કોઈ કોઈ વખત તને સારું ખાવા લાવી આપવાનું છે.”
ભલા ભગવાન!” એમ કહી તે બિચારો ઊબડો પડી રડવા લાગી ગયો.
ઍમીસ તરત જ ઓરડા બહાર નીકળી ગયો. તે બોલી ઊઠ્યો, “કેવી કરુણતા!”
“મહાશય, એ તો એનાં માબાપનો જ વાંક કહેવાય,” જેલરે તેને કહ્યું.
માબાપનો વાંક કેવી રીતે?”
“કેમ વળી તેને લૅટિન ભણાવ્યો શું કામ? ભણાવી ભણાવીને જ તેને બગાડી મૂક્યો ત્યારે તે જેલ ભેગો થયોને? જુઓને હું જરાય ભણ્યો નથી, તો હું જેલમાં છું કંઈ?”
ઍરેમીસે એ બિચારા જેલર તરફ નજર કરી. બાસ્તિલમાં જેલર હોવું તેને એ જેલમાં હોવું એમ નહોતો ગણતો!
ઍમીસે બેઇઝમોને કહ્યું, “હું જરૂર આ બિચારા જુવાનિયાને માફી મળે તે માટે અરજી કરીશ.”
અને જો તમે તેમાં સફળ ન થાઓ, તો તેને દસ ફ્રાંકના વર્ગમાં મૂકે એવું તો કરજો જ, જેથી મને ને તેને બંનેને લાભ થાય.” બેઇઝમૉએ કહ્યું.
“પણ હવે પેલો બીજો કેદી છે, તે પણ આમ જ તેની માને યાદ કર્યા કરતો હોય, તો મારે ત્યાં નથી આવવું,” મીસે કહ્યું.
ના, ના, એ તો બિચારો ઘેટા જેવો શાંત છે. ઉપરાંત, માને બોલાવવી હોય તોપણ હોઠ તો ઉઘાડવા પડે ને? પણ તે કદી હોઠ, જ ઉઘાડતો નથી.”
“તો ઠીક, ચાલો તેની પાસે જઈએ.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
